Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Qupperneq 48

Af hálfu Bretlands var því haldið fram ,að kærendur gæti ekki með
réttu sagt, að á þeim hefðu verið brotin réttindi. Ekki var tekin af-
staða til þessa atriðis.
III. I. viðbótaisamningur, 2. gr. 2. málsliður.
Hér segir: „Hið opinbera skal í öllum ráðstöfunum sínum, er miða
að menntun og fræðslu, virða rétt foreldra til þess að tryggja það, að
slík mennun og fræðsla sé í samræmi við trúar- og lífsskoðanir þeirra“.
Því var haldið fram, að beiting líkamsrefsinga í skólum, sem börn kær-
enda sóttu, bryti þann rétt að virtar væru lífsskoðanir þeirra.
1. „Menntun og fræðsla“ getur náð yfir viss atriði í skólastjórninni.
2. Það sem gert er til að halda uppi aga í skólum er hluti „ráðstaf-
ana“ hins opinbera í Skotlandi, er miða að menntun og fræðslu.
3. Skylda til að virða „lífsskoðanir“ foreldra nær ekki aðeins til
kennsluefnis og kennslu heldur líka allra „ráðstafana“, sem hið opin-
bera gerir og varða menntun og fræðslu.
4. Hugtakið „lífsskoðanir“ í 2. gr. tekur yfir skoðanir sem náð hafa
vissri mótun, alvöru, samhengi og þýðingu, sem vert er að virða í
„lýðræðisþjóðfélagi“, sem fá samrýmst mannlegri reisn og sem ekki eru
andstæðar rétti barns til menntunar. Þessi skilyrði eru uppfyllt í mál-
inu.
5. Sú stefna bresku ríkisstjórnarinnar, að líkamsrefsingar skyldu
smám saman afnumdar, dugði ekki til að segja mætti, að stjórnin „virti“
lífsskoðanir kærenda.
6. Fyrirvari, sem Bretland hafði gert, þegar ríkið staðfesti mann-
réttindasáttmálann, skipti ekki máli.
Niðurstaða: Brot.
IV. I. viðbótarsamningur, 2. gr. 1. málsliður.
Hér segir: „Engum manni skal synjað um rétt til menntunar“. Því
var haldið fram, að tímabundin brottvísun úr skóla, þegar nemandi
neitaði að taka út líkamsrefsingu, fæli í sér brot á þessu ákvæði.
1. 2. málsliður tæmir ekki sök. Munur er á sérstakri kæru og við-
bótarmálsástæðu.
2. Hið opinbera setur reglur um réttinn til menntunar. Hér voru
brottvísunarákvæði í ósamræmi við annan rétt sem skylt var að virða.
Niðurstaða: Brot.
V. 50. gr. (bótaákvæðið).
Ákvörðun frestað.
I dómnum var vísað til 7 eldri dóma mannréttindadómstólsins.
250