Búnaðarrit - 01.08.1916, Síða 49

BÚNAÐARRIT
207
Næsta ár bjó eg til súrhey úr há ab mestu. Fór eg
eins að. Hafði hest og strák til þess að troða jafnóðum
og látið var í tóftina. Háin hafði staðið, sumt af henni,
all-lengi í föngum, og var farin að skemmast, þegar inn
var látin, en annars var hún mestöll mjög blaut. Um
veturinn, þegar farið var að taka af henni, var megn
fýla, rotnunar-fýla, af henni, og vildu gripir illa éta hana
þannig beint úr tóftinni. Var hún þá látin liggja í sólar-
hring upprifin; rauk þá af henni fýlan, en brennivíns-
angan kom í staðinn, og át.u skepnur hana mætavel.
Annars var háin græn og óskemd að sjá.
Eg tel víst, að fýlan, sem kom af rotnun köfnunar-
efnissambanda, hafl mest komið af því, að háin var skemd
orðin, áöur en hún var látin í tóftina.
Hiti í súrheyi. Ekki datt mór annað í hug, en hitna mundi
í blautri hánni, þó ekki hefði hitnað í út-
heyinu árið áður. Beið eg því í fleiri daga effir hitan-
um og lét ekki á fargið. Eftir nær því 3 vikur að byrjað
var að láta i tóftina, var þó fargið látið á. Var þá 18—
20° hiti á C. út við veggi, en 29° í miðju. Meiri varð
ekki hitinn, af því vel hafði verið troðið saman, og í
súrlieyi er bezt að liitinn sé sem minstur. Sbr. gerðina.
Aðferðin er þá þessi:
Gryfjuveggir loftþéttir, lóðréttir og vel sléttir. Ileyið
látið nýslegið með fullum vökvaþrýsting beint í tóftina,
það grófgerðasta neðst. Lakara hey út við veggi og ofan á.
Sé heyið farið að þorna, er bætt í vatni, svo vel blotni.
Heyið vandlega riflð sundur og jafnt dreift yfir alla tóftina.
Alstaðar vel troðið, þó einkum út við veggi. Gryfjan
fylt á sem styztum tíma, helzt ekki meira en vikutíma.
Farg látið strax á eftir þörfum (sjá síðar).
Sœthey. Ekki líkaði mér þessi súrheysgerð, og ákvað
eg þá að reyna aðra aðferð, er enskur bóndi,
Mr. Fry, fyrstur gerði og nefndi sætheysgerð. Hana hefl