Hlín - 01.01.1924, Qupperneq 27

HUn
25
enginn íslendingur vill nýta í plögg. — Petta eru þau
einu kynni, sem erlendar þjóðir hafa af ísl. ullariðnaði,
nema það lítið sem slæðist með útl. ferðamönnum, sem
ekki er teljandi. — Jeg fór utan í mars s.I. vor til þess
að kynnast handavinnu í skólum og h.iðnaði yfirleitt, og
tók jeg þá með mjer nokkurt úrval af ullariðnaði, prjón-
lesi og vefnaði, í því skyni að sýna mönnum, í þeim
löndum, er jeg færi um, að íslenskur tóskapur væri annar
og betri en smábandssokkar og vetlingar.
Jeg sýndi þetta úrval í Kaupmannahöfn, Gautaborg,
Stokkhólmi, Kristjaníu og Björgvin.
Iðra jeg ekki þessa tiltækis, því af sýningum þessum,
þótt ekki væru þær margbrotnar, þykist jeg hafa lært
meira en af nokkru öðru í þessari ferð, á jeg þar einkum
við, hvað jeg græddi á að hlusta á ummæli almennings
um hina íslensku vinnu.
Pað er okkur lífsnauðsyn í þessu efni að vita hvað
fólkið, sem við ætlum að versla við, vill, álit þess á hlut-
unum getur þar verið alt annað en okkar.
Pað má fullyrða, að alstaðar þótti vinnan fyrirtaks góð,
menn þóttust ekki hafa sjeð þvílíkan handtóskap, dáðust
að vinnunni og ullinni, bæði þeli og togi. Sauðarlitirnir
þóttu mönnum sjerlega fallegir, og áttu margir bágt með
að trúa að þetta væri náttúrulitur. Jeg tók við nokkrum
pöntunum eftir þessum sýnishornum, og fjekk útsölu-
staði í þeim borgum, er jeg sýndi í.
Framtíðarmarkaður hlýtur að fást eftir því, hve vel
þessari litlu tilraun var tekið, þó var tíminn alt annað en
hentugur. Menn höfðu alment orð á þvi, að væri kostur
á að fá þennan varning að vetrinum, yrði hann mikið
keyptur.
Pessi sambönd sem fengin eru þarf að tryggja og fá
ný, með því að senda mann utan við og við, og með
þvi að halda smásýningar ytra á fárra ára fresti, sjerstak-
lega ætti það vel við að sýna gott úrval af íslenskum