Hlín - 01.01.1924, Qupperneq 44

42
Hlín
þeirra, er fram hjá fara. v— Pannig er því líka varið með
Ijós kærleikans; margoft má rekja geisla þess gegnum
margar áraraðir, þó það virðist aðeins hafa lýst stutta
stund. — Unglingur hefir orðið fyrir geislunum, og það
hefir haft áhrif á alla æfi hans til góðs, og þau áhrif
hafa aftur náð til annara, það er sönn mótsögn við »Eitt
einasta syndar augnablik — oft lengist í æfilangt eymd-
arstrik«, eða eins og skáldið sjálft orðar það »Eitt augna-
blik helgað af himinsins náð oss hefja til farsældar má«.
— Einu sinni var lítil stúlka á mannmörgu heimili að
fága hnífa og matkvíslar, hún gerði það með ánægju og
af kappi og söng við vinnu sína: »í veröldinni er dimt,
við verðum því að lýsa hver í sínu horni, jeg í mínu,
þú i þínu, og þá fer alt vel.« — Petta kapp og ánægja
hennar breiddist út til alls heimilisfólksins, því öllum
þótti það minkun að vinna ver en litla stúlkan; hún bar
kærleika til starfs síns, og það Ijós lýsti fleirum á sömu
braut.
Merkur guðfræðingur hefir sagt svo frá, að eitt sinn,
er hann bar þunga sorg, og margir höfðu sýnt honum
hluttekningu, hafi hann mætt kunningja sínum á förnum
vegi, er aðeins hefði lyft hattinum í kveðjuskyni og litið
til sín um Ieið, en það snögga augnatillit hefði verið sjer
til meiri huggunar en öll sú hluttekning, sem sjer hefði
verið sýnd af öðrum, svo mikið Ijós getur Ijómað frá
einu kærleiksríku augnatilliti.
Ekki þekki jeg nokkurn mann, sem ekki finni þess
mikinn mun að ferðast í þoku eða glaða sólskini, og þó
er munurinn margfalt meiri á þeirri vellíðan, sem Ijós
kærleikans veitir. Fyrir því hverfur þoka tortrygninnar og
sjálfselskunnar, og við hlýju geislana þess verða stormar
reiði og drambsemi að þýðum hugblæ. Og það dásam-
legasta er, að þetta ljós logar, með skærari eða daufari
birtu, í hjarta hvers einasta manns, sem skyn hefir öðlast.
— Öllum er sameiginlegt að þrá kærleikann, blíðlyndu