Hlín - 01.01.1924, Qupperneq 49

Hlln
47
sveitakonum þyrnir í augum, þegar við höfum komið
hjer. Við höfum átt erfitt með að skilja, hvernig reyk-
víkskar konur hefðu efni á því að ala allan þann fjölda
af glysmöngurum sem hjer eru. Við höfum til dæmis
ekki getað skilið, hvernig hjer gætu þrifist 4 —5 verslanir,
sem ekki seldu annað en andlitsfarða, ilmvötn og önnur
fegurðarmeðul, sem kölluð eru. Jeg veit að vísu ekki,
hve miklu fje það nemur árlega, sem flutt er inn af þess-
um vörum, en það hlýtur að vera töluvert. Og mættum
við sannarlega vera án þeirra, öllum að skaðlausu.
Pá eru sælgætis- (konfekt) búðirnar ekki öllu þarfari
verslanir; því fyrir utan það, hversu óþarfan varning þær
hafa, þá er hann líka seldur við slíku okurverði, að ótrú-
legt er, að fólk skuli kaupa slíkt. En nú tíðkast mikið
að gefa konfektkassa sem tækifærisgjafir, og þá verða
þeir að vera dýrir, annað er ekki fínt. Enda hve ekki
vera eins dæmi að gefa 25 kr. konfektkassa sem meiri-
háttar tækifærisgjöf.
Sjálfsagt geta konur sparað til stórra muna silki til
fata alveg að skaðlausu. Því hvað sem ungu konurnar
segja um hlýindi þess, haldgæði og ódýrleika, þá er það
sannanlegt, að það er miklum mun dýrara, haldverra og
kaldara en ullin. Og sannarlega er það óviðkunnanlegt
að sjá kvenfólk á götunum í bálkulda að vetrarlagi í
þunnum, þröngum silkipilsum og gagnsæjum silkisokk-
um, en að ofan klæða þær sig í þykkar vetrartreyjur og
hafa stóra loðkraga um hálsinn. Pað fer kulur í gegnum
mann við þvílíka sjón, maður getur vorkent fótunum á
þeim, og skilur ekki hvers þeir eiga að gjalda, greyin!
Pað er áreiðanlegt, að ef slíkt væri ekki hefðað af tísk-
unni, þá þætti siíkur búningur afskaplega hlægilegur.
Okkur væri áreiðanlega hollara, bæði vegna heilsunnar
°g pyngjunnar, að nota meira okkar eigin ull til vetrar-
fatnaðar en nú er gert, og styrkja með því innlendan
iðnað og framleiðslu.