Hlín - 01.01.1924, Qupperneq 50

48
HÍin
Pá get jeg ekki í þessu sambandi stilt mig um að
minnast örlítið á þau ógrynni sem flutt er inn af tilbún-
um fatnaði, og það meira að segja kvenna- og barna-
fatnaði, alt frá nærklæðnaði til yfirhafna, og er það ekki
vansalaust, að íslenskar konur skuli kaupa fatasaum af
erlendum þjóðum, og borga þannig stórfje sem vinnu-
laun út úr landinu. En sjálfar kvörtum við um atvinnu-
leysi og það með sanngirni, því hjer er fjöldi af konum,
sem ganga vinnulausar parta úr árinu, ef þær, af einhverj-
um ástæðum, geta ekki eða vilja ekki gefa sig í fastar
vistir. Pað er hastarlegt að ganga sjálfur vinnulaus, en
kaupa þá vinnu af öðrum, sem maður á hægt með að
leysa eins vel af hendi og sá, sem vinnuna selur. Pað
er all-undarlegt, að hjer skuli ekki fyrir löngu vera byrjað
á þeim iðnaði sem nefndur er »Lagersöm«* — Vona
jeg fastlega, að einhver kona eða konur, sem þekkingu
hafa á þeirri vinnu, byrji sem allra fyrst á henni; þess
ér full þörf, því fjöldi af fólki hefir ekki efni á að borga
pantaða vinnu, sem jafnan er mun dýrari. Óneitanlega
væri það gaman, að konur gætu sjálfar byrjað á að koma
upp barna- og kvenfatnaði. Innflutningshöftin og vönduð
vinna munu tryggja árangurinn.
Gangi maður um borgina, verður eflaust fyrir manni
einhver skrautgripabúðin, og er það sannast að segja,
að þá ofbýður manni fyrst fyrir alvöru, ef maður spyr
um verð á ýmsum munum þar, sem þá líka að sjálf-
sögðu eru fagrir. En fólki, sem ekki hefir of mikið af
peningum, ofbýður að sjá þarna hluti, sem kosta jafnvel
svo þúsundum skiftir, hver þeirra. Maður skilur varla,
að hjer sjeu þeir auðmenn til, sém geta keypt slíkt. Og
þó að svo væri, að hjer sjeu til þeir peningamenn, er geta
fleygt þannig stórfje fyrir smámuni, þá finst manni það
hróplegt að sjá allan þann óhófsvarning og hjegóma, sem
* Verslanir láta sauma ýmsan fatnað til að eiga fyrirliggjandi, er
menn koma að kaupa.