Hlín - 01.01.1924, Qupperneq 52

50
Hlln
hið fyrsta framtíðarmál sitt, að beita áhrifum sínum þar
til bóta; því á því byggist svo margt annað, bæði vinnu-
og efnasparnaður, er gæti orðið stórt hagræði fyrir þjóð-
ina í framtíðinni. — Að jeg ekki tali um það heilsutjón,
sem köldu og vondu bæirnir eiga þátt í.
En nóg um það núna.
F*að er margt fleira í háttum fólks, sem nú tíðkast, en
sem áreiðanlega væri hollara að breyta dálítið, bæði vegna
pyngjunnar og af fleiri ástæðum.
Hugsum okkur til dæmis öll þau ósköp, sem eytt er
í kvikmyndir hjer í Rvík eingöngu, hvað þá út um alt
land. Mjer fyrir mitt leyti finst það tæplega vansalaust,
að við, sem verðum að skera hvern eyri við neglur okkar,
þegar um okkar eigin skóla og mentamál er að ræða,
og sem verðum að hálfsvelta listamenn okkar, skulum
leggja svo tiltölulega stóran skerf, sem við gerum, til er-
lendrar kvikmyndagerðar, og sem þó oft og tíðum getur
verið stórsiðspillandi ekki síst fyrir unglingana.
Eða þá kaffihússetur ungu kvennanna við kaffi- eða
súkkulaðidrykkju og sígarettureyk! — Margt fleira er
ótalið, sem sýnist sigla háan byr í kjölfar og undir merki
svokallaðrar menningar, en sem hver einasti maður, sem
vill sjá, sjer, að okkur er hollara án að vera en hafa, en
sem þjóðin þó borgar stórfje fyrir. Og þó er annað enn
dýrmætara en peningar, sem þarna fer forgörðum, og
það er líkamleg hreysti og andlegur þroski ungu kyn-
slóðarinnar. Sannarlega er það sú blóðtaka, sem okkar
fámenna þjóð ekki má við.
Alt þetta sem nú hefir verið minst á, liggur dýpra en
svo hjá þjóðinni, að nokkur boð eða bönn nái tökum á
þvf. Það eitt er reynandi sem fær leið að hafa áhrif á
hugsunarháttinn og tíðarandann; Rar verða allar góðar
og hugsandi konur að leggja hönd á plóginn og ryðja
brautina.
Við verðum fyrst og fremst að afneita þeirri tísku, sem