Hlín - 01.01.1924, Qupperneq 59

Hlin
57
fólki í kynnisför til Vesturheims, til að dvelja þar 1 ár
eða 2. Jeg er ekkert hræddur um, að megnið af því fólki
kæmi ekki aftur. það þarf meira en 1 eða 2 ár til að
festa þar yndi. En það eitt mundi knýja það heim aftur,
að það mundi læra svo margt gott, sem það brynni af
löngun til að innleiða heima, og verða þannig landi sínu
og löndum til gagns. Slík kynnisferð væri, að mínum
dómi, hverjum ungling meira virði en nokkur alþýðu-
skóli eða gagnfræðaskóli með fleiri ára setum á skóla-
bekkjum. Sjerstaklega fanst mjer unga kvenfólkið gæti
margt lært þar til að Ijetta sjer lífið síðarmeir. Og væri
síst vanþörf á því.
Auk þess, sem margar konurnar vestur íslensku eru
fyrirmyndir að dugnaði á heimilum sínum, þá er ekki
síður virðingarverður fjelagsskapur þeirra þar vestra. ís-
lenskt kvenfjelag er í hverri íslendingabygð. Jeg dáð-
ist að því, hve mörgu góðu þessi kvenfjelög hafa
komið til leiðar. þau eru blátt áfram lifið og sálin i öllu
sem til framfara horfir og góðs. Þetta er aftur mest því
að þakka, að vestur-íslensku karlmennirnir meta kven-
fólkið meira þar vestra en hjer gerist. Þeir hafa búið þeim
þægilegri lífsskilyrði og minna strit. — Viðhald þjóðernisins
og rækt til gamla landsins á sinn mesta styrk í kvenfje-
lögunum. En þar að auki þori jeg að fullyrða, að kon-
unum er allra mest að þakka viðhald kirkna og kristni-
halds. Mjer finst trúlegt, að margir karlarnir væru löngu
orðnir alveg andlausir og hundheiðnir, ef ekki væru kon-
urnar þeirra til að krydda alt fjelagslífið (með sinni náð-
argjöf heilags anda, ef jeg svo má segja).
Jeg vildi óska að Vesturheimsferðir tækjust upp á ný,
ekki til þess að nema þar land, því slíkt er mestu erfið-
leikum bundið, og borgar sig ekki betur en að ryðja sjer
braut hjer heima (því hjer má engu síður bjarga sjer),
heldur til þess að nema gott af Vestur-íslendingum, og
koma heim aftur með þann metnað í brjósti að koma