Hlín - 01.01.1924, Qupperneq 66

64
Hlin
mannsmatur, að minsta kosti þegar hann er jafnmikið
nýnæmi og hann var þessum mönnum. — Gestirnir
komu, Og glöð og ánægð kom Póra út á móti þeim og
bauð þeim í stofu. »Mjer þótti að vísu hálfleiðinlegt að
hafa ekki betra að bjóða, en þá kom blessaður prófast-
urinn til mín í búrið og spurði, hvað jeg gæti nú boðið
þessum herrum, og sagði jeg honum það. Pá klappaði
hann á herðarnar á mjer og sagði, að það væri ágætt,
svo nú var jeg öruggari. Og þennan einfalda greiða bar
jeg þeim, og var hann vel þeginn. Og eitthvað á þessa
leið sögðu þeir einum rómi: »»Altaf ertu nógu skynsöm,
Þóra mín, þú hefir vitað sem var, að kaffi drukkum við
á Stað, og nóg nesti höfum við Eyjamenn, þú gast því
ekki gefið okkur betri greiða.«« — Jeg slapp því vel í
það sinn.«
Póra æðraðist ekki, þó örðugt gengi. — Hún var ein
af þeim mörgu, sem í þá daga var gift móti vilja sínum.
Þó fór hjónaband þeirra Jochums og hennar ágætlega,
en hún var trúlofuð ungum og efnilegum manni, áður
en hún fór*úr Eyjunum, og lengi mun hún hafa tregað
hann, en hann var fátækur, og mun ekki hafa þótt henni
samboðinn, og til að stía þeim sundur var hún send
upp að Skógum. En lengi þráði hún Eyjarnar, og éinu
skemtiferðirnar sem hún fór voru kaupstaðarferðir til
Flateyjar. En oft var smá úttektin, vanalega fáeinar álnir
af Ijerefti í skyrtu á yngstu krakkana og einn eða tveir
rjúpustokkar. Einu sinni vanhagaði hana mjög um rokk,
sá sem hún hafði átt var alveg orðinn ónýtur, en rokk-
urinn var verkfæri sem konur í þá daga máttu síst án
vera, þegar allur fatnaður var heimaunninn. — Nú vildi
líka svo vel til, að jafnskjótt og hún kom inn í búðina
kom hún auga á rokka, sem nýkomnir voru í verslunina.
Hún fer að skoða þá, og líst sjerstaklega vel á einn
þeirra, lætur hann afsíðis og bíður komu manns síns.
Og þegar hann svo skömmu seinna kom, stynur hún