Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 46

204
DVÖL
daga, en mér þætti gaman að vita,
hvort við Lamoir höfum elzt. Ef
svo er, þá gæti það verið nógu gam-
an, að reyna, hvernig gengi að
klifra upp í tréð aftur. Það er
líka vísast, að tréð hafi vaxið síð-
an og sýndist það þó sæmilega
stó'rt í gamla daga. En það er ein-
kennilegt, að tíminn virðist líða
í tuttugu ára keðjum. Það var á
júnídegi, þegar ég var níu ára, að
ég fyrst kom í garðinn. Ég var
tuttugu og níu ára, þegar ég sá
Lamoir í fyrsta sinn, og það var í
júní, kannske sama daginn. Og nú
er ég fjörutíu og níu ára eftir
nokkra daga og það er líka júní,
og ég er alveg viss um, að á þeim
degi sé ég garðinn aftur eða Lam-
oir eða — “
„Eða?“ sagði ég. „Eða hvað?
Eða hvað?“
„O-jæja. Hamingjan má vita!“
Hugh brosti og fitlaði við skeggið
á efri vörinni. — Og fjórum dög-
um seinna fann einn vörðurinn
í Hyde Park hann. Hann virtist
hafa dottið ofan úr stóru tré ná-
lægt Albert Gate. Hann var ör-
endur. Við líkskoðunina var les-
ið upp bréf frá lögfræðingi kon-
unnar hans. Það hafði komið dag-
inn eftir andlát hans. Það var til-
kynning um, að skeyti frá Algier
hefði flutt þeim andlátsfregn
Lamoir. Hún hafði dáið deginum
áður.
Vísindaleg
blessnnaradferð
Hinn „lifandi Buddha" í Mongolíu átti
það til að vera dálítið glettinn, þótt hann
að völdum og virðuleik stæði næstur Dalai
Lama og Tashi Lama í Tíbet.
Á hverjum degi söfnuðust þúsundir píla-
gríma saman við höll hans til þess að fá
blessun hans og til þess að fylla vasa sína
með heilögum jarðvegi, þar sem hann
hafði gengið.
Blessunarathöfnin fór fram kl. 4 e. h.
dag hvern og tók oft langan tima, þar
sem pílagrímarnir fóru fram á „persónu-
lega snertingu". Þetta starf var allmjög
tekið að fara í taugarnar á hinum virðu-
lega guðsmanni og datt honum því i
hug að koma í kring nokkrum umbótum
á starfsaðferðum, ef af mætti hljótast
nokkur vinnusparnaður. Þar í höllinni
var ljósamótor einn mikill, amerískur, er
„Delco“ nefndist. Buddha lét nú leggja raf-
magnsleiðslu frá aflgjafanum út um glugga
á höllinni og út í garðinn, og var pílagrím-
unum síðan fyrirskipað að tvíhenda þráð-
inn og var hann þar á kafla einangrunar-
laus. Síðan fór Buddha út á veggsvalir
hallarinnar og lyfti höndum sínum í heil-
agri bæn, en jafnframt var rafmagns-
straum hleypt í þráðinn. Buddha var svo
skemmt af þessum vísindalegu blessunar-
aðferðum, að hann fjölgaði athöfnunum
upp í þrjár á dag.
Ég var viðstaddur tvær blessunarathafn-
ir, segir hinn þekkti, ameríski vísindaleið-
angursmaður, Roy Chapman Andrews, og
að lokinni hinni síðari stakk Buddha upp
á því, að ég tæki sjálfur á móti blessun
hans. Þetta varð að skoðast sem alveg
sérstakt virðingarboð og að neita því eða
hafna hefði verið ófyrirgefanleg eða jafn-
vel hættuleg móðgun.
Rafmagnshöggið var svo mikið, að ég
féll næstum því flatur.