Dvöl - 01.07.1940, Qupperneq 59

DVÖL
217
ar. Hvergi sást hurð, en á vinstri
hönd voru kringlótt smáop á
veggjunum með ramgerðum járn-
grindum fyrir. Inn um þessi vegg-
op sló daufri birtu og það hlaut
að vera kvöldbirta, því að roða-
slegnir geislastafir féllu á hellu-
lagt gólfið, þar sem minnst gætti
birtunnar frá ljósunum í hvelf-
ingunni. — En hvað þögnin var
hræöileg! Og þó — í hinum enda
gangsins — þar kynnu að vera dyr,
sem hægt væri að komast út um!
— Já, hún var furðu þrálát þessi
flöktandi von Gyðingsins. Hún var
siðasta vonin.
Án þess að hugsa sig um, skreið
hann út á hellugólf gangsins.
Hann þrýsti sér upp að múrnum
með kringlóttu gluggaopunum og
reyndi aö dylja sig sem bezt í
skugga hins langa veggjar. Hægt
og hægt mjakaðist hann áfram
með brjóstið á köldu gólfinu og
bældi niður þjáningastunur, þeg-
ar opin sárin eftir pyndingarnar
ýfðust af hrjúfum hellunum.
Skyndilega barst lágt hljóð il-
skóaðra fóta að eyrum hans. Hann
nötraði af hræðslu. Hann stirðn-
aði af ótta og augun urðu döpur
og vot. Nú var líklega úti um allt.
Hann þrýsti sér inn í ofurlítið
skot í veggnum og beið kaldur af
skelfingu.
Það var munkur í síðri hempu,
sem kom eftir ganginum. Hann
gekk hratt framhjá og í krepptum
höndunum hélt hann á dökkú,
hræðilegu pyndingartóli. Hann
hvarf út í myrkrið. — Hin ógur-
lega óvissa hafði næstum því
stöðvað allar lífshræringar Gyð-
ingsins og í klukkustund lá hann
magnþrota þarna við vegginn.
Þar sem hann óttaðist auknar
pyndingar, ef upp um hann kæm-
ist, datt honum í hug að snúa aft-
ur til fangakjallaranna, en hann
hætti þó við það. Hin gamla von
hélt áfram að hvísla í eyra hans.
Hann er seigur þessi lífsneisti og
hann glæðist fljótt, ef á hann er
blásið. Og Gyðingurinn skreið af
stað aftur. Áfram, áfram. Áfram í
áttina þangað, sem von var um
undankomu. En förin gekk seint.
Hann var máttvana af langvinnu
hungri og takmarkalausum þján-
ingum. Hann einblíndi inn í
myrkrið og það var eins og þessi
hræðilegi gangur ætlaði aldrei að
enda. Honum fannst hann jafn-
vel lengjast, því lengur sem hann
hélt áfram. Og þarna framundan
var þó einhvers staðar takmark
vona hans. Það hlaut að vera ein-
hver möguleiki til þess að sleppa.
Ó —- ó! Aftur heyrðist fótatak.
Og nú var það hægara og þyngra
en fyrr. Hvítur og svartur munka-
kufl tveggja rannsóknardómara
komu nú í ljós. Þeir töluðu saman
ákaft, en hljóðlega, og á svip þeirra
og hreyíingúm han;danna mátti
sjá, að umræðuefnið tók mjög hug
þeirra.
Gyðingapresturinn Aser Abar-
banel lokaði augunum. Hjarta
hans barðist svo ákaft að honum