Hlín - 01.01.1941, Side 24

22
Hlín
rifja upp frá liðna tímanum ýms viðhorf okkar kvenna
og ýms rjettindi, sem konur höfðu áður en kvenrjett-
indahreyfingin myndaðist. — Jeg er ein af þeim, lík-
lega fáu, sem hef stundum haft áhyggjur af því, að
konur myndu ekki gæta nógu vel fenginna rjettinda.
Með öðrum orðum, að við myndum missa fengin rjett-
indi aftur, ef við tækjum ekki á okkur þær skyldur,
sem rjettindunum fylgja. — Það er öllum augljóst, að
auknum rjettindum fylgja auknar skyldur. — Við frú
Bríet Bjarnhjeðinsdóttir áttum tal um þetta, en hún
var svo bjartsýn, að hún taldi það mjög ólíklegt, að svo
myndi fara nú á tímum. Og jeg vona, að sú framsýna,
gáfaða og djarfa kona í íslenskum kvenrjettindamálum
hafi sjeð rjett.
Jeg vil nú leyfa mjer að tilfæra hjer nokkur orð úr
fyrirlestri, sem Páll sál. Briem hjelt 19. júlí 1885 — það
er ef til vill við lestur þessa fyrirlesturs að fyrsti óttinn
kviknaði hjá mjer. Þar stendur svo:
„Á Englandi hafa konur fyrrum haft allmikil rjett-
indi, og hafa þær tekið þátt í löggjöf og dómum. — Á
13. öld var þannig kona Lord Chancellor í æðsta dóm-
stóli landsins og varðveitti innsigli ríkisins. — Á dög-
um Hinriks III áttu fjórar konur sæti í Parlamentinu,
og á dögum Játvarðar I voru jafnvel tíu konur þing-
menn í Englandi, og fram á nítjándu öldina höfðu kon-
ur atkvæðisrjett í Parlamentinu. En 1831 voru þessi
rjettindi afnumin án andmæla. — í New Jersey í Ame-
ríku fengu konur atkvæðisrjett til þings 1797, en tíu
árum síðar var hann tekinn af þeim án mótmæla“.
Jeg vil ennfremur minna á frásögn Eyrbyggju um
víg Arnkells goða. Þar segir svo:
„Eftir víg Arnkells váru konur til erfðar og aðildar og
var fyrir því eigi svá mikill reki at gerr um vígit, sem
ván mundi þykkja um svá göfgan mann, en þó var
sæzt á vígit, ok urðu þær einar mannsektir, at