Hlín - 01.01.1941, Blaðsíða 59

Hlín
57
kennarinn okkar barnanna sögur, og kvöldið endaði
með guðsorðalestri og söng.
Þá var móður minni skemt, þegar allir unnu og
miklu var afkastað.
í búri og eldhúsi hafði hún margt að annast fyrir ut-
an skömtunina, svo sem skyrgerð, brauðgerð og osta-
gerð, en ekki síst bökun á sætabrauði handa gestum og
messufólki, því það var svo sem sjálfsagt, að allir, langt
að, fengju kaffi'. Sennilega var það guðsríki til gagns,
því fleira kom fyrir það til kirkjunnar. — Á undan jól-
um þótti mjer gaman að ýmsu annríkinu, eins og við
að taka sundur ljósahjálmana og fægja þá og altaris-
stikur og stjaka, en ekki síst að sjá steypt öll þau ósköp
af tólgarkertum, sem til þurfti’. Sumt var steypt í
blikkformum, en mest að fornum sið, þannig að ljósa-
garn, sem strengt var í ramma, var dyfið endalaust
niður í strokk með bræddri tólg uns kertin voru nógu
digur.
Oft voru fengnir handiðnaðarmenn að til að vihna
hitt og þetta, og voru þá lengi til heimilis hjá okkur.
T. d. trjesmiður til að gera húsabætur o. fl., járnsmiður
var á hverjum vetri lengi við að smíða sitthvað, en
einkum skeifur og hestskónagla óteljandi (því ekki
þektust fjaðrir þá). — Einu sinni var söðlasmiður
fenginn og var lengi að smíða hnakka, söðla og beisli.
— í annað skifti var úrsmiður pantaður frá Eyrar-
bakka. Hann tók sundur alla stóru klukkuna og önnur
sigurverk staðarins með miklum spekingssvip. Það yf-
irgekk minn skilning, hve klókur hann var að koma
öllu saman á eftir. — Þá var og fenginn bókbindari,
sam batt fjölda af skruddum og gylti þær á kjölinn,
en þar að auki balsameraði hann kjölleðrið með reyk-
elsislakki, svo ilminn lagði um stofuna. Það þótti mjer
stórfínt.
Enn var það, að móðir mín fjekk einn velmetinn