Hlín - 01.01.1941, Blaðsíða 30

28
Hlín
um og rjett til að boða trú. Þær heimta að sömu sið-
ferðiskröfur sjeu gerðar til karla og kvenna. Þær telja
sig jöfnum hæfileikum búnar og segjast líka hafa sömu
ábyrgð á því, hvernig þær noti hæfileika sína. — Þess-
ar ályktanir voru allar samþyktar með miklum at-
kvæðamun, nema ályktunin um kosningarrjett kvenna.
Sú ályktun mætti miklum mótmælum, og hjeldu marg-
ir, sem annars voru málinu fylgjandi, að þetta myndi
gera alt málið hlægilegt. En frú Eliztbeth Standton
þótti atkvæðisrjetturinn mestu máli skifta, og gekk sú
samþykt fram með litlum atkvæðamun. — Síðan þessi
fundur vai1 haldinn eru nær hundrað ár liðin. Á þeim
tíma hafa hinar ótrúlegustu breytingar orðið á mentun
og frelsi kvenna.
Jeg hef tengt frásagnir frá Hinu íslenska kvenfjelagi
við þetta mál og vil þá bæta því við, að a fundi 18.
marz 1894 flutti Ólafía Jóhannsdóttir langa ræðu þess
efnis að útskýra rjettindi kvenna og hvað karlmenn
hefðu til þess tíma gert til að stuðla að því að konur
fengju aukin rjettindi, því að sjálfar hefðu þær engan
áhuga á því haft. — Sagði hún nú mál til komið, að
konur hugsuðu sjálfar um rjettindi sín og væru fúsar
að bera skyldur í þjóðfjelaginu til jafns við karlmenn,
ef þær öðluðust sömu rjettindi.
Þess skal getið, að íslendingar voru á ýmsan hátt á
undan öðrum þjóðum að auka rjettindi kvenna, en út
í það skal ekki farið hjer, og væri þó sannarlega vert
að minnast nú ýmsra góðra manna, sem stuðluðu að
jafnrjetti kvenna í erfðamálum, sveitamálum og fleiru.
Jeg mintist í upphafi þessa máls á, að konur hefðu
ekki ætíð gætt fenginna rjettinda og því mist þau aft-
ur. Og tók jeg nokkur dæmi um að það hafi tekið
langan tíma að heimta þessi rjettindi aftur. — Nú