Hlín - 01.01.1941, Síða 89

Hlin
87
vafalaust erfitt fyrir foreldrana að „tína upp barna
sinna bein“. — En líkin fundust ekki fyr en næsta dag,
undir kvöld, niður við sjávarkamb, þar lágu þau saman
í polli, hulin klaka.
Sorgum, eins og þessari, er ekki hægt að lýsa, að
minsta kosti á jeg engin orð til yfir það. — Svona við-
burðir eru einar af hinum stóru stundum lífsins, sem
maðurinn stendur andspænis ráðþrota og skilningslítill.
— Grímur var sjálfur við leitina með öðrum, og bar
heim dánu drengina sína, og bjó um eins og venja er
til. — Um kvöldið las hann húslesturinn eins og vant
var. — Grímur sýndist ekki vera neitt mikilmenni.
Hann var góður maður, sífelt glaður og kátur, eins og
hann hefði aldrei sjeð ský á lofti. — Maður gat hugsað
sjer að hann væri svo ljettur fyrir, að hver stormgust-
ur myndi óðara feykja honum um koll. — Hvaðan kom
honum þá þetta fádæma þrek og stilling, sem ekki á
víða sinn líka? — Hjónin báru þessa sorg með mikilli
hugprýði, og heimilisfólkið yfirleitt. Yngri drengurinn,
sem hjet Guðmundur, hafði sofið hjá Þorbjörgu ömmu
sinni, nú misti hún hann, þennan vorgeisla, en hún ljet
það ekki á sig fá, eins og fyrri virtist fátt vera henni
ofraun. — Eldri drengurinn hjet Benedikt.
Nú á seinni árum töluðum við Sigríður stundum um
þetta slys, þegar fundum okkar bar saman. — Tíminn
var búinn að draga sviðann úr sárunum, en aldrei gátu
þau gróið til fulls. Það var líka eitt við þetta, sem
henni mun hafa sárnað mjög mikið. — Sumir báru mál
á, að þetta hefði ekki þurft að koma fyrir, Grímur
hefði átt að fylgja drengjunum yfir gilið. — En eins og
jeg sagði hjer að framan, var þetta ekki í fyrsta sinni
sem börnin fóru yfir gilið fylgdarlaust.
Það er nú einu sinni svona með okkur mennina, þótt
við sjeum samúðarríkir, og sýnum öðrum hluttekningu,
þá hættir okkur þó við að leita að einhverjum ásökun-