Hlín - 01.01.1941, Blaðsíða 46

44
Hlín
ekki náð að skemma ullina. Þeir búa enn til mjúkar
og hlýjar ábreiður úr sinni góðu ull“.
Hinum norska ullarfræðing verður tíðrætt um það,
að heimavefnaðurinn, eða vefnaður í smærri verkstæð-
um, eigi fullan rjett á sjer við hlið verksmiðjuvefnað-
arins. — Hún bendir á að margur maðurinn vilji greiða
talsvert meira fyrir það efni, sem framleitt er í smærri
stíl og fáir nota, heldur en það sem framleitt er í þús-
und-metra-tali, geti líka ráðið nokkru um bæði liti og
gerðir með því móti. — Hin heimaofnu fataefni eru
mýkri og voðfeldari og þarafleiðandi hlýrri en verk-
smiðjuefnin, sem eru streng feykilega, fast ofin og lím-
borin. — Þeir, sem venjast lausara ofnu efnunum, vilja
ekki annað nota, svo hafa þau þann mikla kost að þau
kriplast ekki.
Þar sem heimavefnaður er á háu stigi, er höfð sam-
vinna við verksmiðjur, þannig að verksmiðjurnar fá
munstur frá hinum smærri framleiðendum og gera
þannig sína framleiðslu fjölbreyttari.
Höfundurinn gerir að umtalsefni í bók sinni þær
þjóðir hjer 1 álfu, sem lengst eru komnar í heimavefn-
aði á fataefnum, en það eru Skotar og Finnar, en hún
getur einnig um þær þjóðir í Austur- og Suður-Evrópu.
sem viðhalda þjóðbúningum sínum og nota heimaofnu
efnin til þeirra hluta. — „Þó ótrúlegt þyki ef til vill“,
segir ullarfræðingurinn, „þá notar konungur móðanna,
Rodier í Parísarborg, eingöngu heimaofin efni, ull og
silki, í fyrirmyndir sínar.“
í Englandi og Skotlandi er fjárrækt mikil og þekking
á fjárrækt á háu stigi, þangað fara flestir þeir, sem
vilja kynna sjer þessi mál til hlýtar. Þegar vjelavefn-
aðurinn ruddi sjer til rúms í Englandi um 1850, mistu,