Hlín - 01.01.1941, Blaðsíða 45

Hlín
43
í okkar harða veðurfari.*) — Það eru of fáir, sem
kunna að meta ullarefnin, sem eru voðfeld, ljett og hlý,
menn taka hörð og föst fataefni, sem springa við
notkun, fram yfir þau ljettu, lifandi, lausara ofnu efni.
— Þó land okkar sje frá náttúrunnar hendi mjög vel
fallið til fjárræktar, flytjum við inn ull fyrir 50 miljón-
ir króna á ári hverju og tuskutau fyrir margfalt meira
fje. Þetta hefðum við átt að vera búin að lagfæra fyrir
löngu, þá hefði hagur landsins verið betri og heilsufar
almennings sömuleiðis, því það er margsannað, að ull-
arklæðnaðurinn er hinn besti læknir við mörgum
meinsemdum. — En það einkennilega er, að við Norð-
urlandabúar notum minst ull, en þurfum hennar þó
mest með“. — „Við eigum fátt af ullarfræðingum í
landi voru“, segir höfundurinn, „og það er ekki einu
sinni kent í skólunum að þekkja ull frá ullarblöndun
eða bómull, og er það þó vandalítið verk.“**)
„Það er mikið mein“, segir norski ullarfræðingur-
inn, hvernig Karakúlfjeð er búið að skemma okkar
gamla, góða, norska fjárstofn, sem var harðgerður og
nægjusamur. — Með innblöndun víðsvegar um Iandið,
hefur ullin nú spilst, svo að hún er til lítils nýt. —
Lambsskinnin, sem áttu að verða auðsuppspretta fyrir
landið, eru í litlu verði, og ullin, sem í Austurlöndum
er notuð í hinar heimsfrægu, handofnu flosábreiður,
er ekki hentug í norskan vefnað. — Það er ekki nema
allra nyrst í landinu, hjá Löppunum, að karakúl hefur
*) Þjóðverjar, sem framleiða aðeins 10% af þeirri ull, sem þeir
þurfa, eru hinir mestu snillingar í að búa til allskonar gervi-
efni til fata úr uppkembdum tuskum og öðru rusli, litir og
gerðir er smekklegt og efnin furðu slitgóð, en hlýindi og mýkt
er ekki til í þeim.
**) Vandinn er ekki annar en sá, að athuga hvort úrrakið logur
eða svidnar, bómullarúrrakið logar, en ullin sviðnar aðeins.