Hlín - 01.01.1941, Blaðsíða 82
80
Hlín
annað en að hún mótaðist að öllu leyti af móður sinni.
Gamla konan átti þessa litlu dóttur sína alein, á milli
þeirra gat ekkert komist, svo vel voru þær sameinaðar.
— Ef eitthvað var að, þá var það móðirin, sem átti á-
hyggjurnar með dótturinni, enginn annar. Og litla
stúlkan óx og þroskaðist, og varð hvers manns hug-
ljúfi, bæði hjer og annarstaðar hjá þeim, sem höfðu
kynni af henni'.
Svo liðu nú þessi vorbjörtu æskuár.
Eins og gefur að skilja var það ekki vandalaust að
vera nokkuð mikils ráðandi og í miklum metum á stór-
heimilum í fyrri' daga. Að vera mikils metin var ekki
ætíð öfundarlaust, eins var það um þá, sem höfðu tölu-
verð völd á heimilunum með húsbændunum. En hvor-
ugt þetta varð Þorbjörgu til dómsáfellis hjer, hún naut
alveg sjerstakra vinsælda. Sama var að segja um dótt-
ur hennar, hún virtist líka vera steypt í sama mótinu.
Vinnulagið var eins hjá báðum, þær sýndust aldrei
fara hart, þó voru þær flestum mikilvirkari. Sjálfsagt
hafa þær verið mjög líkar að eðlisfari. En samt hygg
jeg, að uppeldið hafi ráðið mjög miklu um framkom-
una, og áhrifin frá því hafi verið einn af góðu og bless-
unarríku förunautunum á lífsleiðinni, sem stundum var
ærið grýtt.
Þegar jeg hugsa um æskuheimili mitt, og ýmislegt
sem þar kom fyrir, og hafði sín áhrif á fólkið, eftir mis-
munandi skapgerð þess, þá finst mjer eiginlega, að
þessar mæðgur hafi ætíð verið eins og klettar í hafinu,
sem öldurnar að vísu skullu á, en bifuðu hvergi. Það
var eins og það væri sama hvað fyrir kom, og hvað
sárt þær fundu til með öðrum, þær voru ætíð eins,
stiltar og rólegar, þó voru báðar nokkuð skapstórar, en
það var falinn eldur.
Flestar ungar stúlkur eiga sjer einhverja drauma.
einhverjar þrár, sem heimta útrás eða fullnægingu í