Hlín - 01.01.1941, Side 88

86
fflfn
Gríms, sagði einu sinni um hann: „Hann hreykti sjer
aldrei hátt“. Það var satt. Hann þreytti aldrei kapp-
hlaup við aðra til þess að ná í metorð og mannvirð-
ingar. Hann vann hlutverk sitt á þeim sviðum, sem
minst ber á í lífinu, en eru þó í sjálfu sjer engu þýð-
ingarminni en hin, sem mikið ber á og margir sækjast
eftir. — Ef það hefði verið siður, að setja met í mann-
úð og kærleiksríkri umönnun við menn og málleys-
ingja, þá efast jeg ekki um að þau Grímur og Sigríður
hefðu unnið þar flestum öðrum fremur.
Gamalmennin, sem hjá þeim voru, og ekkert lá ann-
að fyrir en sveitin, misjafnlega hlý, myndu hafa vottað
það, eins alúðlega og hlúð var að þeim til dauðadags,
svo að nærri því var einsdæmi.
Þau Grímur og Sigríður urðu fyrir þeirri þungu sorg
að missa tvo syni sína af slysförum. Þeir voru á fimta
og sjötta ári. Þetta atvikaðist með þeim hætti, að þeir
duttu ofan um ís á gili, sem rennur eftir túninu á
Kirkjubóli. Þetta var í aprílmánuði 1892—3. — Dreng-
irnir'voru að fara úr fjárhúsunum frá föður sínum og
heim í bæinn, en gilið var á milli bæjarins og húsanna.
— Þessa leið höfðu þeir farið dögum oftar, bæði' einir
og með föður sínum, og ekkert orðið að sök. Þennan
dag var hláka, og gilið í vexti, en auðvitað höfðu þeir
oft áður farið yfir gilið þótt leysing væri, en þá var
stundin ekki komin. — Fólkið í bænum hjelt að dreng-
irnir væru hjá föður sínum, en hann hjelt að þeir væru
heima við bæinn. — En þegar hann kom úr húsunum
frjetti hann að þeir hefðu ekki komið heim. Þá var far-
ið að leita þeirra, sjerstaklega kringum bæinn og gilið,
og fanst þá húfan af öðrum þeirra skamt frá vök, sem
verið hafði á gilinu, var því ályktað að þeir myndu
hafa verið að vaða yfir gilið, en runnið á klakanum of-
an í vökina. Svo var farið að moka upp gilið, ef vera
kynni að líkin fyndust, það var þó fróun, þótt það sje