Hlín - 01.01.1941, Blaðsíða 76
74
HUn
sem ljek mjer að Ieggjum og skeljum norður við hafíð
þar sem aldan söng mjer vögguljóð — og dagsins ljós
jeg leit í fyrsta sinn — þar lærði jeg að nefna orðið —
heima. —
Nú eru bernskuárih að baki, og horfin í blámóðu
fjarlægðarinnar, aðeins það, sem dýpst spor markaði,
lifir í minningunni sem arfur frá fortíð til framtíðar.
Og þegar hugurinn í einverunni rekur þráð minning-
anna — þá nemur hann staðar öðru hvoru, dvelur við
og leikur sjer að atburðum liðinna tíma, eins og lítill
drengur að gullunum sínum, og það eru bæði sárar og
sælar minningar, sem við er dvalið — brotasilfur hins
liðna.--------
»Jeg sit hjer i rökkrinu og reyni við
að raða brotunum saman,
jeg særi mig á þeim,
en samt er það gaman«.
í kvöld þegar jeg gef mig á vald bernskuminningun-
um, þá vakna jeg sem lítill drengur í hlýja faðminum
hennar ömmu minnar — þar átti jeg svo oft athvarf,
þegar mjer fanst veröldin og umhverfið taka á mjer
ómjúkum höndum, eða þegar jeg stóð ráðalaus frammi
fyrir þeim fyrirbrigðum tilverunnar, sem barninu er
ofvaxið að skilja. — Eitt sterkasta aflið í tilverunni er
ljósþráin — allt, sem lifir og andar, þráir ljós. Hvítvoð-
ungurinn í vöggunni breiðir faðminn móti björtum
gejslum. — Brekkusóleyjan fagnar kossi morgunsólar-
innar með því að breiða út ilmandi krónuna — náttúr-
an vakir í ljósi. — Meðan við amma mín urðum sam-
ferða á lífsleiðinni, var jeg barn og æskumaður, en hún
var öldruð kona — hvít af hærum og blind. — Það
ljós, sem lýsir hina litauðgu náttúru, lýsti henni ekki
lengur, — fáir munu þó hafa heyrt hana mæla æðru-
orðum, hvorki um sjónleysi sitt nje aðra þá erfiðleika,
sem henni mættu á lífsleiðinni. Hún tók því með ró-