Hlín - 01.01.1941, Qupperneq 66

64
Hlín
Og sjeð hef jeg rómað mjög, hve vel dafni og artist
munaðarlausu drengirnir í Barnardohælunum ensku,
sem aldrei þektu móður. — En hvað sem því líður hef-
ur mjer ætíð fundist letrið á veggnum athyglisvert. Og
jeg hef oft minst eigin reynslu frá því jeg var á 4.—6.
ári. Þá var vinnukona hjá foreldrum mínum kölluð
Dísa. Henni var að mestu falin umsjón með mjer, því
mamma hafði þremur yngri systkinum mínum að sinna
og í mörg önnur horn að líta. — Dísa átti dreng árinu
eldri en jeg var og varð hann leikbróðir minn. — Nú
varð sá gangur viðburðanna, að Dísa fjekk meiri mæt-
ur á mjer en Tomma syni sínum. Hún sá ekki fyrir
mjer sólina og ljet alt eftir mjer. Tomma var hún allar
stundir að siða og sneypa, en jeg mátti alt. Hann gat
hvorki setið nje staðið svo henni líkaði, en jeg hafði
frjálst fullveldi jafnvel í sjermálum, sem móðir mín
hafði undanþegið mínum afskiftum. Það fór nú svo, að
henni fanst jeg fjarlægjast sig og hún varð afbrýðissöm
við Dísu. Mjer fanst hinsvegar, sem jeg ætti tvær mæð-
ur, og mat báðar mikils, og gott ef jeg ekki setti Dísu
ögn hærra. Jeg veit ekki hvernig þessu hefði lyktað,
ef ekki forlögin hefðu snúist á þá leið, að faðir minn
fjekk Oddaprestakall og við fluttum þangað, en Dísa
og Tommi urðu eftir í Reykjavík. — Dísu gleymi jeg
aldrei, og man enn hennar kærleika, en eftir því sem
mjer óx vit, sannfærðist jeg um, að uppeldi móður
minnar var mjer hollast. — Sumir mundu segja, að
uppeldið hjá Dísu hafi ekkert uppeldi verið og aðferðin
siðspillandi. Jeg held hinsvegar, að góð viðleitni henn-
ar og öll ástúð mjer til handa hafi aukið mjer þekk-
ingu og verið mjer dýrmæt reynsla til leiðbeiningar í
að skynja mun góðs og ills (vil jeg þó ekki stæra mig
af ofviti í þeim vanda fram á þennan dag).