Morgunn - 01.06.1942, Page 32

26
M O R G U N N
\
hugsa, að ég líti svona út í andaheiminum. Ég er fyrir
lðngu laus við vanskapnaðinn, ég kem að eins með hann
í kvöld í því skyni, að sannfæra þig. Vertu ekki hrygg,
elsku mamma, mundu að ég er allt af með þér. Enginn
getur tekið mig fi'á þér. Jarðnesku börnin þín vaxa upp
og þá getur verið, að þau yfirgefi þig, en andabarnið
þitt yfirgefur þig aldrei“.
Það hefir verið dásamlegt fyrir mig — segir móðirin,
Elorence Marryatt, — að fylgjast með því, hvernig hún
hefir breyzt með árunum. Það var einfalt barn, sem
fyrst kom til mín, hún var þá tólf ára gömul . . . nú er
hún nítján ára. En hún hefir sagt mér, að þegar hún
verði 29 ára, hætti hún að eldast að árum og útliti, því
að þá hafi hún náð vaxtarhæð konunnar í andaheimin-
um.“
Þessi fullyrðing stúlkunnar, sem hlotið hefir stað-
festing frá miklum fjölda miðla í öllum löndum, minnir
á þessi erindi í hinu gullfagra kvæði stórskáldsins Long-
fellows:
Af verndarenglum leidd í háum höllum,
í höfgri þögn og undurdjúpri ró,
hún lifir enn þá liðna, sem vér köllum,
og leyst frá synd, er jarðlíf henni bjó.
Hvað starfar hún á eter-blámans bárum?
Oss berst í hug sú spurning ár og síð.
Og barnsins spor ég lít á löngum árum
ég lít, hve hún nú þroskast bjöi’t og fríð.
En vér seinna faðmað hana fáum
og feginstárum þrýstum hjarta nær,
þá ei sem barn hún birtist, en vér sjáum
að barnið, það er orðið fögur mær.
Já, sólbjört mær í drottins himnum háum,
sem himinbornum yndisþokka er klædd