Morgunn - 01.06.1942, Síða 122

116
M O R G U N N
ganga í herþjónustu og varð foringi sem læknir í stór-
skotaliðssveit.
Hann var sannur maður. Hann lifði í 25 ár þróttmiklu
athafnalífi og var elskaður af hverjum manni. >
Hann og ég höfum verið félagar. Yið syntum saman,
rerum saman, ókum saman, fórum á veiðar saman og
iðkuðum nám í sama menntaskóla.
Síðasta sinn, sem við vorum saman í sumarleyfi, var
i Devon, og er mér minnisstætt, að þar var þá einnig
rússneskur greifi í útlegð ásamt sonarsyni sínum Kyril,
og hann sagði: „Það er ánægjulegt að sjá föður og son
vera eins góða félaga og þið eruð“.
Þá kom áfallið, sárasta og svartasta, sem fyrir gat
komið móður hans og mig.
Það var 1. desember 1940. Sá dagur er sem eilíflega
brenndur inn í sálir okkar, dagurinn sem gerði líf okk-
ar tilgangslaust og einskis virði, að athlægi fyrir okkur.
Móðir hans og ég vorum óhuggandi, yfirkomin af j
harmi og hjartasorg. Þrá okkar eftir honum var óbærileg
þjáning. Á einum mánuði var hár mitt orðið grátt og
líkamsheilsu minni fór ört hnignandi. Hugsunin, sem
kvaldi mig mest, var hinn nístandi efi um framhaldslíf
hans. Ef hann skyldi nú afmáður til fulls, fallegi dreng-
urinn minn ekki framar vera til. Þessi hugsun ætlaði
að svifta mig viti, hélt mér í stöðugri angist. Ég fann,
að ef ég gæti fengið sönnun fyrir framhaldslífi hans,
þá mundi það fróa okkur og draga nokkuð úr sársauka
okkar.
Ég hafði verið á fjórum spiritistafundum á æfinni.
Hinn fyrsti var miðilstal hjá Vale Owen, annar venju-
leg sunnudaga samkoma og hinn þriðji lýsingar hjá frú
Helen Hughes, en ég hafði þó gleymt nafninu. Hjnn
fjórði var ummyndunar fundur, og sá eini, sem sonur
minn hafði verið á með mér. Á þessum seinasta fundi
komum við okkur ekki sérlega vel, því að við létum ber-
lega í ljósi, að þessir fundarmenn mundu trúa hverju