Morgunn - 01.06.1942, Qupperneq 125

MORGUNN
119
drengur, já, það er sonur yðar. Hann er dásamlegur. En
það er af honum sjúkrahúslykt, af klóróformi eða ein-
hverju þess háttar. Að minnsta kosti er það sjúkrahúslykt
Þá leit hún upp og til hliðar og sagði: „Nei, nei, læknir,
óg veit að lyktin stendur ekki í sambandi við slysið. Ég
veit, læknir, ég veit“. i
Sannfærlður á hálfri mínútu. Hann segir, að hann
hafi orðið fyrir slysi, sem aldrei hefði átt að koma fyrir,
og hann var kominn yfir um á augabragði. Hann segir,
að þér hafið ltomið langa leið, til þess að hitta hann, en
þess hefðuð þér ekki þurft, þar sem hann hafi aldrei
farið frá yður, og hafi í dag komið í vagninum með
yður. — Og þá segir hún til hliðar: „Þér segið 40 mín.
í'rá R . . .“, og ég hélt að hún ætlaði að nefna bæjarnafn,
sem byrjaði á R, en hún greip fram í og sagði: „Nei, nei
læknir, ég heyri til yðar — Sheffield“.
Ritsjórinn (Mr. Barbanell) hefir sagt, að ég hafi á
hálfri mínútu hjá frú Hughes orðið sannfærður um þann
sannleik, að sonur minn væri lifandi, og nú hefi ág sagt
yður það sem gjörðist. Gæti nokkur skynsamur maður
neitað svo augljósri sönnun, eða gæti- nokkur sönnun
verið meira sannfærandi.
Ritstjórinn minntist góðgjarnlega á, að ég hefði tár-
azt. Ég get ekki fyrirorðið mig fyrir tár mín, því að ég
réði ekki við þau. Þau stafa 'af því, að ég verð jafnan
snortinn hræðri viðkvæmni í návist þeirra frú Helen
Ilughes og frú Susie Hughes. Þar sem önnur hvor þeirra
er viðstödd, get ég næstum því fundið nálægð sonar
rníns líkamlega. Ég veit að hann er við hliðina á mér.
Á almenningsfundinum, sem ritstjórinn var á og sagði
frá, fannst mér sem hann fyllti allan salinn, hann og
salurinn væri eitt. Ég vissi löngu áður en nokkuð gerðist,
að hann mundi fá frú Hughes til þess að flytja skeyti
til okkar frá honum.
En svo ég víki aftur að fundinum hjá frú Iíelen
Hughes, þá voru aðrar sannanir, sem komu, enn undur-