Morgunn - 01.06.1960, Blaðsíða 82

76
MORGUNN
.... Það fór að rigna og æðisgenginn stormur skall á.
Stormurinn stóð um það bil 20 mínútur. Leitarflokkur
lagði af stað, en báturinn fannst ekki. Mary Shelley og
Jane Williams biðu heima í Casa Magni, en árangurs-
laust. I tvær voðalegar vikur æddu ungu konurnar um
svalirnar, sem lágu um efri hæð hússins, skimuðu og skim-
uðu eftir lystisnekkjunni, sem ekki kom.
BÁLFÖRIN.
Fjórtán dagar liðu og þá skolaði líkunum á land, líkum
vinanna tveggja, og þrem vikum síðar líki stýrimannsins.
Itölsk lög mæltu svo fyrir, að brenna skyldi lík, er að
landi ræki, til að forðast drepsótt. Byron lávarður og
Trelawny sáu um bálbör Shelleys og Williams. Aska Shel-
leys var grafin við hliðina á gröf sonar hans í kirkjugarði
mótmælenda í Rómaborg.
Fram til þessa dags veit enginn, hvernig drukknun
þeirra Shelleys gerðist. Vér vitum um dularfullt atvik,
sem hann leit á sem fyrirboða einhverra mikilla tíðinda
í lífi sínu, og vér vitum að skömmu fyrir andlát sitt sá
hann tvífara sinn, og að aðrir sáu hann. Athyglisverð
er dagbók konu hans um þetta leyti. Ung stúlka hafði hún
fórnað fjölskyldu sinni, heimili ofreldra sinna og jafnvel
mannorði, til þess að búa með Shelley, sem þá var enn
giftur Harriet Westbrook .Skarpgáfuð og með mikið vald
yfir sjálfri sér, var Mary Shelley ekki líkleg til þess að
verða ofskynjunum eða misskynjunum að bráð. En í dag-
bók sína skrifar hún 3. febrúar 1823:
Nú hefir stormað að hjá mér. Smáatvik hefir truflað
þá ímynduðu rósemi, sem ég hrósaði mér af. Mér heyrðist
ég heyra Shelley minn kalla á mig — ekki Shelley minn
í himnaríki — heldur félaga minn og vin, hann Shelley.
Ég sat og var að lesa, og þá heyrði ég rödd segja: „Mary!“
Og hugur minn svaraði: „Þetta er Shelley!“
Mary Shelley fluttist búfeidum til London og átti þar
heimili um skeið með föður sínum, heimspekingnum. Þá