Morgunn - 01.06.1960, Blaðsíða 42

36
M 0 R G U N N
Þegar vorannir byrja, bíður moldin þess, að búa fræj-
unum, sem í hana falla, beð og veita þeim skilyrði vaxtar.
Undir hljóðri, mjúkri ábreiðu hennar unir þessi lifandi
mergð. I skjóli hennar springa fræin, skjóta rótum. 1
fyllingu tímans stendur akurinn í blóma, og þá sýnir sáð-
jörðin fyrst, hver fræin voru, sem í hana féllu. Á sínum
tíma leiðir hún illgresið jafnt og nytjajurtir fram í vor-
ljósið.
Þetta ævintýr sjáum vér á hverju vori gerast. Og nú
eru milljarðir þeirra fækorna, sem í moldina féllu áður
en sumarið kvaddi og haustið kom, að vakna af vetrar-
svefninum.
Þetta veiztu. Þú hefir sannreynt það svo oft. En veiztu
hitt, sem líkingarsagan á að kenna þér, að eins og sáð-
jörðin er, svo er sálin þín? Veiztu það, að í djúpum hennar
vaka, eða sofa, ótal fræ, sem hinir og aðrir hafa sáð og
munu á sínum tíma bera þér ávöxt, sum sem nytjagróður,
önnur sem illgresi?
Þú sáir í sál þína sjálfur. En um sáðmannsstarfið ert
þú ekki einn. Þar hafa miklu fleiri lagt frækom en þig
grunar og sumir, sem þú hefðir aldrei leyft að sá þar
einu fræi, ef þú hefðir verið sjálfráður eða verið nægilega
vel á verði.
Þessu lýsir Þorsteinn Erlingsson svo vel, að ég veit
ekki aðra hafa gert það betur. Hann líkir ekki sál sinni
við jörð, ekki akur, heldur bók, sem margir hafa skrifað
í, og margir án þess hann vissi fyrr en löngu síðar. Og
þegar honum verður þetta ljóst, harmar hann það og
kveður:
En oft hef ég hugsað um ógæfu þína
og alla, sem skrifuðu í bókina mína.
Hann ásakar engan, þegar honum er ljóst, hve margir
höfðu haft áhrif á hann, án þess hann vissi, en kveður:
Ég veit þó, sitt bezta hver vinur mér gaf.
og viljandi blekkti mig enginn.