Morgunn - 01.06.1961, Qupperneq 86

80
MORGUNN
óvænta sýn: Fram hjá rúminu hennar rann fljót og upp
úr straumvatninu kom höfuð drengsins hennar. Hann
brosti til hennar og sagði: Mamma mín, ég gerði það sem
ég gat.
Sýnin hvarf og höggdofa sat móðirin uppi í rúmi sínu.
Svo barst henni fregnin um, að sonur hennar hefði drukkn-
að í vatnsfalli í öræfum íslands, sennilega nokkrum klukku-
stundum fyrr en hún sá sýnina heima hjá sér.
Hún tekur það fram í bréfinu, að hún hafi haft áhyggjur
af drengnum sínum í fjarlægð, en hún kveðst hafa verið
hrædd við íslenzku jöklana hans vegna, en aldrei látið sér
koma í hug, að hann myndi drukkna.
Nokkurn veginn má telja víst, að þegar móðirin sá sýn-
ina hafi enn enginn maður vitað um drukknun unga manns-
ins, svo að naumast verður þetta skýrt sem fjarhrif frá
lifandi manni.
Ég veit, að menn þykjast kunna á þessu ýmsar aðrar
skýringar en þá, að ungi maðurinn hafi komið til móður
sinnar látinn, en þær skýringar hafa ekki við nokkur ó-
yggjandi rök að styðjast og eru auk þess miklu flóknari,
miklu langsóttari en sú einfalda skýring, að ungi maðurinn
hafi verið að reyna að koma til móður sinnar og að honum
hafi tekizt það. Eða þá svo, að eitthvert annað ójarðneskt
vitsmunaafl, sem yfir henni vakti, hafi viljað koma að-
vörun til hennar, áður en reiðarslagið dundi á.
En hvað um það, nætursýnin varð til stórmikils hugar-
léttis einstæðingskonu, sem búin var að missa eiginmann
sinn í styrjöldinni og missti nú í öræfum fjarlægs lands
eina bamið, sem hún átti.
„Vonarsnauða vizkan veldur köldu svari“. En þýzka móð-
irin var ekki í vafa um, hvað hún ætti úr nætursýninni að
lesa. I bréfinu kvaðst hún sannfærð um, að hún eigi dreng-
inn sinn enn, í tveim herbergjum séu þau raunar, — en
í einu húsi vors himneska föður.
Jón Auðuns.