Morgunn - 01.06.1965, Blaðsíða 24

18
MORGUNN
„Líkami miðilsins hefur aðeins vald á því, sem svarar til
dagvitundar hans. Og þessi dagvitund er að vísu í einhvers
konar sambandi einnig við það, sem svarar til þess hluta af
vitund hins framliðna, sem í jarðlífi hans tilheyrði undirvit-
undinni, en það samband er ófullkomið og slitrótt, enda þótt
hann hafi líkama miðilsins á valdi sínu. Þess vegna heyrir
maður þá, sem nefna sig framliðna og tala í gegn um miðil-
inn, að þeir eins og gleymi ýmsu því úr vitund sinni, sem
vitund miðilsins nær ekki valdi á, vegna þess að það er utan
við hans takmarkaða vitundarsvið. Þeir framliðnu kvarta
yfir því, að það sé jafnvel erfiðara fyrir þá í þessu ástandi
að ná til vissra sviða vitundar sinnar, en það er fyrir okkur
að fiska eitt og annað upp úr okkar eigin undirvitund."
2. Það bendir á, að hrörnun ellinnar sé aðeins stundar-
fyrirbæri.
Prófessor Dodds, sem er mjög vantrúaður á framhalds-
lífið, komst svo að orði árið 1934:
,,Ég er dauftrúaður á það, að unnt sé að gera að engu þá
sálarlegu hrörnun, sem oft er ellinni samfara, enda þótt hin
líkamlega orsök hverfi við dauða líkamans.“
Ef það er hins vegar rétt, að maðurinn eignist eftir líkams-
dauðann óhindraðan aðgang að öllu því, sem undirvitund
hans geymdi í jarðlífinu, þá er ellin í raun og veru úr sög-
unni, þ. e. a. s. sú hrörnun minnisins, sem henni var samfara.
1 þessari jarðnesku tilveru eru minningar okkar að verulegu
leyti takmarkaðar við nútíðina eða tiltölulega stutt tíma-
skeið. En í því lífi, sem við tekur, virðist minningasviðið
verða bæði auðugra og stærra.
Dodds hefur haldið því fram, að ef slík víkkun vitundar-
sviðsins ætti sér raunverulega stað, mundi það hafa í för
með sér röskun eða ruglun persónuleikans. Þessu skal ekki
beinlínis neitað. En í því sambandi er rétt að minna á það,
sem hinn framliðni faðir sagði við son sinn Drayton Tomas:
„Ekki er þó svo að skilja, að við séum alltaf að grufla í for-
tíðinni, en hún er þarna og blasir við okkur.“ Og þegar