Morgunn - 01.06.1965, Qupperneq 83

MORGUNN
77
Spiritisminn
og kirkjan.
Kirkjan, sem stofnun, hefur yfirleitt ekki
ennþá tekið neina ákveðna afstöðu til spirit-
ismans og sálarrannsóknanna. — Ýmsum
finnst þetta dálítið einkennilegt, vegna þess, að trúin á eilíft
líf og eilíft gildi mannssálarinnar er einn af hyrningarstein-
um kristinnar trúar. Eigi að síður get ég fallizt á, að það sé
ekki óhyggilegt af kirkjunni að fara gætilega í því að gerast
sérstakur málsvari ákveðinna stefna, hvort heldur er í guð-
fræði, heimspeki og vísindum, stjórnmálum, skáldskap eða
listum. Allt slíkt hlýtur óhjákvæmilega að leiða til aukinnar
sundrungar innan þeirrar merku stofnunar. Ofstæki og dóm-
sýki í garð annarra hefur aldrei verið prýði mannsins eða
aðalsmerki, og því síður sæmir þetta þeirri kirkju, sem vill
og á að starfa í anda Jesú Krists. Af þessu leiðir þá einnig
þá skyldu kirkjunnar að sýna sannleiksleit mannanna á
hvaða sviði sem er fulla virðingu og viðurkenningu.
Mönnum mundi eðlilega finnast það hrein f jarstæða, enda
gagnstætt því frelsi, sem þegnunum er tryggt í stjórnar-
skránni, ef biskup landsins tæki upp á því að neita að veita
þeim prestvígslu, sem aðhylltust aðrar stefnur í guðfræði eða
stjórnmálum en hann hefur sjálfur. Og sem biskupi landsins
og þjóðkirkjunnar ber honum einnig að fara mjög gætilega í
það, að fordæma aðra trúflokka, enda þótt utan þjóðkirkj-
unnar séu, eða fara á nokkurn hátt niðrandi orðum um leit
manna að sannleikanum að því er snertir framhaldslíf og
samband við þá, sem látnir eru, enda þótt hann kjósi ekki
sjálfur að fara sömu leiðir í þeim efnum og þeir. Aðalsmerki
íslenzku þjóðkirkjunnar er í því fólgið, að prestar hennar
hafi óskorað frelsi til þess, í anda Krists, að boða það og það
eitt, sem þeir vita sannast og réttast og skylda þeirra og
samvizka býður þeim. Sem betur fer hafa prestar íslenzku
þjóðkirkjunnar um langa hríð notið þess frelsis. Og það er
öllum hollast, að svo megi jafnan haldast.
Það er mála sannast, að innan íslenzku kirkjunnar hafa
verið og eru enn allmargir spíritistar, eða menn sem að
minnsta kosti eru hlynntir rannsóknum dulrænna fyrirbæra