Morgunn - 01.06.1965, Blaðsíða 43

Sveinn Víkingur:
Ávarp.
Flutt á skyggnilýsingafundi í samkomuhúsinu Lido.
25. marz 1965.
☆
Ég hef verið beðinn að segja hér nokkur orð áður en
skyggnilýsingar Hafsteins Björnssonar miðils hefjast. Mér
er ljúft að verða við þeim tilmælum.
Gamalt máltæki segir, að svo er margt sinnið sem skinnið.
Og einnig er sagt, að sínum augum líti hver á silfrið. Víst er
um það, að þetta hvoru tveggja má mjög til sanns vegar færa.
Það er vissulega ekki margt í þessum heimi, sem allir menn
eru sammála um undantekningarlaust. Þó er þetta til. Ég
held til dæmis, að um það verði ekki skiptar skoðanir, að
,,eitt sinn skal hver deyja“, að jarðneskt líf einstaklingsins
varir ekki nema takmarkaðan tíma. Þetta telur maðurinn
sig vita með öldungis óbrigðilegri vissu, að dauði líkamans
verði hlutskipti hans, enda þótt það heyri framtíðinni til. Og
margir ætla, að hann einn allra lífsvera jarðarinnar, sé sér
fyllilega meðvitandi um þessi örlög, sem bíða hans.
Hvers vegna er honum einum veitt þessi dapurlega inn-
sýn í sína eigin framtíð? Um það geta skoðanir orðið skiptar
og skal það ekki rætt hér. Hitt er engum vafa undirorpið, að
þessi fuilvissa um dauðann, sem enginn veit sig öruggan
fyrir, og getur knúið á okkar eigin dyr hvenær sem er, og oft
fyrirvaralaust, hlýtur að hafa allveruleg áhrif á okkur.
Mörgum vekur hugsunin um dauða sinn eða sinna nánustu
nokkurn ótta eða kviða, enda lífslöngunin hverjum heilbrigð-
um manni í eðlið borin.
En í stað þess að láta hina köldu staðreynd dauðans yfir-
buga sig og bíta úr sér kjarkinn, hefur mannsandinn risið
gegn valdi og hótunum dauðans og fundið styrk, huggun og