Morgunn - 01.06.1965, Blaðsíða 71

MORGUNN
65
Þannig varð hinn síðari draumurinn raunsönn forspá þess,
sem síðar kom fram, ekki aðeins varðandi strandið sjálft,
heldur og hitt, að brimið jókst og bátinn braut, þegar á leið
daginn.
Hver blés í flautuna?
Veturinn 1920 var ég háseti á mótorbátnum ,,Venus“ frá
Hafnarfirði. Bátur þessi var 25 tonn að stærð, gott skip og
fallegt. Yfir vélarrúmi var reisn eða kappi, sem kallað er, og
upp á honum stýrishúsið, sem bæði var stórt og rúmgott.
Framanvert við stýrishúsið var gengið niður í vélarrúmið,
en niður í káetu var gengið um dyr aftast á skipinu. Talrör
lá úr stýrishúsi niður í vélarrúmið, og voru flautur við báða
enda þess. Gátu því skipstjóri og vélstjóri auðveldlega flaut-
að hvor á annan og talazt við í gegnum rörið, ef þurfa þótti.
Þennan vetur var skipstjóri á ,,Venusi“ Tómas Guðnason,
en vélstjóri Hans Friðriksson. Sváfu þeir báðir í káetunni.
Útgerðinni var þannig háttað, að við rerum með línu frá
Sandgerði, án þess þó að hafa bækistöð í landi. Komum við
venjulega inn á Sandgerðishöfn kl. 4—8 að kvöldi, gerðum
þar að aflanum og söltuðum hann niður í lest skipsins. Síðan
beittum við línuna um borð, ef veðurútlit var sæmilegt, og
því næst lagt af stað í næsta róður síðari hluta nætur. Eftir
að vinnu lauk, var jafnan einn háseti á vakt 2—3 klukku-
stundir hver. Skiptust hásetar á um að vaka.
Nótt eina í febrúar var ég á vakt. Klukkan var um það
bil tvö, veður gott og sat ég frammi í hásetarúmi og var að
lesa. Veit ég þá ekki fyrri til en ég heyri blásið í flautuna,
hvellt og hátt. Kom mér þetta harla undarlega fyrir, að
blásið var um miðja nótt, hleyp upp stigann og horfi út. En
þegar ég verð einskis var, fór ég aftur niður stigann. En
ekki er ég setztur niður, þegar flautað er í annað sinn. Þetta
var ekki einleikið. Brá ég því við, fór upp stigann og gekk
aftur eftir þilfarinu. Kom mér helzt í hug, að Hans, sem var
mesti æringi, kynni að hafa blásið í flautuna til þess að hræða
5