Morgunn - 01.06.1965, Blaðsíða 21

MORGUNN
15
betur séð en að hann væri dáinn. Síðan gekk hún inn í bað-
herbergið. Á leiðinni eftir ganginum heyrði hún greinilega
hljóðfæraslátt neðan úr stofunni, þar sem maður hennar
ásamt nokkrum nemendum var að æfa og spila Adagio eftir
Beethoven, Op. 127, og naut hún fegurðar þessa fagra lags.
Inni í baðherberginu nam hún staðar framan við stóran
spegil, sem hékk yfir baðkerinu. Af gömlum vana ætlaði hún
að kveikja rafljósið, en gat það ekki, enda þótt hún fyndi
fingur sína snerta kveikjarann. En það einkennilega var, að
hún þurfti ekkert ljós.
En þegar hún leit í spegilinn, varð hún þess fyrst vör, að
ekki var allt með feldu. 1 stað þess að sjá þar mynd miðaldra
konu, blasti við henni i speglinum kornung stúlka innan við
tvítugt. En hún þekkti þegar, að þetta var hún sjálft, eins
og hún var á þessum aldri og þó raunar ennþá fallegri. Hún
lyfti upp báðum höndum framan við spegilinn, kreppti og
rétti fingurna. Henni fannst þær vera mjög fíngerðar og
léttar. Þó fann hún gerla til afls í öllum fingrum og fann
eðlilega til hverrar hreyfingar. Hún var hlaðin lífsorku og
lífsfjöri.
Skyndilega datt henni í hug að skreppa niður í stofuna
til þess að lofa manni sínum og þeim þremur, sem voru þar
að æfa með honum, að sjá sig. Og lagði hún þegar af stað
niður stigann. Hún tók eftir því, að hún þurfti ekki að beita
venjulegri líkamsorku til þess að hreyfa fæturna, heldur var
sem þeir hlýddu hugsun hennar algjörlega erfiðislaust.
En hún var ekki komin lengra en niður á stigapallinn
mitt á milli hæðanna, þegar hún sá veru í skínandi klæðum
standa fyrir framan sig. Hún rétti út hvítan arminn og hóf
upp vísifingurinn um leið og hún sagði mjög ákveðin á svip-
inn: ,,Hvert ertu að fara? Farðu aftur i líkama þinn.“ Þessu
fylgdi slíkur myndugleiki, að frú Larsen fann, að ekki kom
annað til greina en að hlýða. Hún sneri því við, nauðug þó,
gekk upp stigann, inn eftir ganginum og inn í svefnherbergið.
Þar lá líkami hennar i rúminu eins og dauður væri. Hún virti