Morgunn - 01.06.1965, Blaðsíða 52

46
MORGUNN
azt svo í þilinu á örfáum mínútum, að ekki hefði orðið unnt
að bjarga húsinu. Þegar slökkviliðsmönnunum hafði tekizt
að ganga frá öllu á öruggan hátt, var klukkan aðeins rúm-
lega hálftólf.
Við hjónin fórum að ræða um það okkar í milli, hvað litlu
hefði munað, að heimili okkar hefði orðið eldinum að bráð
og um þá heppni, að við skyldum hafa verið á fótum og þess
vegna orðið eldsins vör í tæka tíð. Minntumst við þá og fund-
arins hjá Hafsteini miðli í Reykjavík, þar sem við vorum
beðin að hafa sérstaka gát á deginum 10. ágúst. Gerðum við
okkur þá og jafnframt grein fyrir því, að vegna hnattstöð-
unnar hefst 10. ágúst á Islandi fjórum klukkustundum fyrr
en hér hjá okkur. Þar var því hinn 10. ágúst byrjaður fyrir
tveimur og hálfri klukkustund. Og sannarlega hafði rætzt
betur úr öllu en á horfðist og þessi nýbyrjaði dagur því orðið
mesti happadagur fyrir mig og fjölskyldu mina.
Ég hef að vísu stiklað á stóru og aðeins sagt lauslega frá
því, sem á þessum miðilsfundi gerðist. En því, sem skeði hér
á heimiii mínu að kvöldi þess 9. ágúst, sem raunar var 10.
ágúst á Islandi, hef ég lýst eftir beztu getu.
Yður er velkomið að birta frásögnina í tímariti yðar, eða
hluta af henni, og ef þér óskið nánari upplýsinga, er mér
ljúft að greiða götu yðar.
Með beztu kveðjum.
KONRÁÐ ADOLPHSSON
208 White Street, Salisbury, Maryland U.S.A.
Þessa greinargóðu frásögn þykir mér rétt að birta. Hún
gefur óneitanlega í skyn, að stundum kunni að vera unnt að
lyfta ofurlítið tjaldskör fortíðarinnar og sjá, að vísu í óljósri
mynd, það sem í vændum er.