Morgunn - 01.12.1975, Qupperneq 26

128
MORGUNN
staddur í lausu lofti og virti þaðan fyrir sér fjalla-landslag þar
sem úlfaldalestir mjökuðust hægt eftir fornum slóðum og fjöll-
in risu hæðardrag upp af hæðardragi allt til himna.
Þegar ég þrem dögum síðar endurtók þetta í sama herbergi,
þá sá ég í fjalla stað árósa, daggartært vatn renna gegn um
feiknahreiður af reyr og falla að lokum í takmarkalaust haf,
allt í glampandi litum sólarinnar við sjóndeildarhringinn. Að
þessu sinni birtist mannleg vera, kona í frumstæðum fornfáleg-
um búningi. Þarna stóð hún og starði út yfir vatnið, dularfull
og fögur eins og líkneski, að þvi undanskildu, að hún auðsjáan-
lega andaði og var í ofnum, lituðum ullarklæðum. Það var
engu líkara en ég væri að virða fyrir mér heim, sem ég væri
alls ekki hluti af og gæti aldrei komizt í samband við. Mér
fannst ég vera þama i lausu lofti; auga án líkama, alsjáandi
en ósýnilegt.
Þessar sýnir voru hvorki daufar né óskýrar. Þær voru þvert
á móti ákaflega skýrar, en litir og linur voru svo greinileg, að
mér virtist þetta mun raunverulegra en nokkuð það sem ég áð-
ur hafði séð með eigin augum. Tig hafði tilfinningu þess, að mi
fyrst sæi ég vel, en venjuleg sýn gæfi óskýra og ranga mynd.
Mér fannst ég nú sjá það, sem liggur að baki hinna ófullkomnu
mynda daglegs lífs, sjálfar frummyndirnar, hinar platónsku
hugmyndir. Og mér flaug allt í einu í hug, hvort þessir helgu
sveppir gætu verið skýringin á hinum dulrænu fyrirbrigðum
fornaldar. Gæti þessi ótrúlegi hreyfanleiki, sem ég nú naut,
útskýrt hugmyndimar um fljúgandi nornir, sem áttu svo rík-
an þátt i þjóðsögum og álfasögum Norður-Evrópu? Hugsanir
þessar fóm um hug minn á sama tíma og ég naut sýnanna, því
sveppirnir hafa þannig áhrif, að þeir valda eins konar andleg-
um klofningi, kljúfa persónuna, þannig að hún verður eins
konar kleifhugi, þar sem annar hluti persónunnar heldur
áfram að hrjóta heilann og draga ályktanir af þvi, sem hinn
sér. Það er líkast því sem hugurinn sé tengdur hinum flökt-
andi skilningarvitum með teygjanlegum streng.
En meðan þessu fór fram sátu þær mæðgur, Senora og dótt-
ir hennar engan veginn auðum höndum. Meðan sýnirnar voru