Frjáls verslun - 01.05.2004, Blaðsíða 118

$
KONUR I UIÐSKIPTALIFIIMU
Togstreita kvenna
Er raunhæft að vera fiillkomin móðir og húsmóðir, frábær starfskraftur, á fullu
í tómstundastarfi og sinna vinum sínum af kostgæfiii?
Sr. Anna Sigríður Pálsdóttir, prestur í Grafarvogssókn.
að er ekkert einfalt að vera kona í nútímaþjóðfélagi. Sr.
Anna Sigríður Pálsdóttir, prestur í Grafarvogssókn, hefur
mikla reynslu af stuðningi og námskeiðum fyrir konur.
Hún segir konur sækja sjáifsvirðingu sína í mörg hlutverk,
móðurhlutverkið, vinnuna, húsmóðurhlutverkið, dótturhlut-
verkið og eiginlega flest annað en sjálfið.
„Það er oft mikil togstreita í okkur konum,“ segir sr. Anna.
„I huganum höfum við ef til vill viðurkennt breytta stöðu okkar
með því að taka þátt í lífinu en í hjarta okkar erum við ekki
búnar að segja skilið við gamla hlutverkið. Kröfurnar eru lika
miklar og allt á að vera fullkomið og þá verður manneskjan sjálf
oft það síðasta sem hugsað er um. Eg sé það allt of oft gerast
og er reyndar sjálf engin undantekning, að kona vinnur afrek,
frábæra hluti, en kemst kannski ekki yfir að vinna öll heimilis-
störfin líka. Þá er það hið eina sem hún sér og henni finnst hún
aldrei koma neinu í verk.“
Tilfinningar Það er oft talað um að konur eigi miklu betra
með að tala um tilfinningar sínar en karlar. Sr. Anna er ekki
alveg sammála því.
„Konur eiga gott með að tala um tilfinningar en ég held að
málið sé að þær eigi auðveldara með að tala um tilfinningar
annarra en sínar eigin. Þær leysa vandamál annarra í stórum
stfl en þegar maður spyr spurningar eins og: „Hvernig líður
þér? Hvernig sinnir þú þínum eigin þörfum?" er svarið oftast:
„Hvaða þörfum? Ha? Eg þarf ekkert..." Vandinn er bara sá að
þegar þúið er að loka lengi á þarfir sjálfsins vill það bijótast út
í veikindum og stundum er eina útrásin þá sú að tala um
veikindin. Maður sér þetta þar sem um er að ræða sterka
meðvirkni. Ef hins vegar konan tekur sig til og horfist í augu
við sjálfa sig og tekur á sínum eigin tilfinningum, geta gerst
kraftaverk."
Krafan um fullkomnun Sr. Anna segir það alltaf valda sér
undrun hvað öll kvennabarátta hefur skilað litlu. Ennþá eru
konur að reyna að vera túllkomnar í útliti og um leið full-
komnar húsmæður. Reyndar eru konur ótrúlega duglegar og
rúlla upp krefjandi námi með smábörn, sinna vinnunni og taka
fulla ábyrgð á börnum og heimili með. Það virðist vera svo
rótgróin hugsun að heimili og börn séu fyrst og fremst á
ábyrgð konunnar og það tekur örugglega meira en kynslóð að
breyta því. Kannski er þetta hugsunin um að ef konan er ekki
lengur ómissandi við heimili og barnauppeldi, þá sé hún
einskis virði? Að manngildið sé ekki í konunni sjálfri heldur
hlutverkinu sem hún gegnir?
Svo brotna konur niður af álaginu og verða veikar. Fá vöðva-
bólgu, höfuðverk og alls konar aðra kvilla.“
Lykillínn að lífshamingjunni Kannski er lykilinn að því að líða
vel ekki flóknari en svo að hann rúmist í einni setningu. Sr.
Anna segir lykilinn vera eimmitt það, eina setningu sem þekkt
er undir nafninu æðruleysisbænin: „Guð gefi mér æðruleysi til
að sætta mig við það sem ég fæ ekki breytt. Kjark til að breyta
því sem ég get breytt og vit til að greina þar á milli."
í þessu liggur sá vísdómur að maður getur ekki breytt
öðrum, aðeins sjálfum sér og það sem maður getur með engu
móti haft áhrif á, er best að láta í friði því það veldur aðeins
spennu að reyna að breyta því sem ekki er hægt að breyta. I
viðbót við það á maður að horfa á það sem maður getur gert og
vera ánægður með það en ekki sífellt vera að horfa á það sem
maður getur ekki gert og vera ósáttur vegna þess. 33
118