Morgunn - 01.06.1977, Síða 23

TIL SYRGJANDI MANNA . .
21
lífs, eins og hverjum og einum gefur að skilja, getur takmörk-
uð orsök ekki haft ótakmarkaðar afleiðingar.
Líf mannsins er miklu lengra en þú hefur, ef til vill, gert
þér í hugarlund. Vér erum neistar hinnar miklu Frumveru,
Guðs, og það á fyrir oss að liggja að sameinast henni aftur,
og „verða fullkomnir, eins og faðir vor á himnum er fullkom-
inn“. En vér eigum langt i land með að ná hinni guðdóm-
legu fullkomnun. Allt lif er í framþróun, og framþróunin er
guðdómlegt lögmál í náttúrunni. Það, sem vér nefnum æfi
manns, er í raun og veru einn einasti dagur í hinu verulega
og endalausa lifi. Eins og vér klæðumst hvern morgun og
göngum að hinum daglegu störfum og afklæðumst aftur að
kvöldi og hvílumst lil næsta morguns, — eins íklæðist maður-
inn jarðneska líkamanum, og þegar starfstími hans er út-
runninn, leggur hann af sér þennan ytri búning og gengur
inn til þeirrar hvíldar, sem lýst hefur verið hér að framan.
En þegar hvíldartimi þess er liðinn, rennur upp nýr starfs-
dagur í efnisheiminum og maðurinn byrjar þar aftur á fram-
þróunarstarfinu, sem hann endaði fyrr. Þannig starfar hann
„dag“ eftir ,,dag“, unz hann hefur náð hinu guðdómlega
takmarki, sem höfundur lífsins hefur sett honum.
Þú hefur að öllum likindum ekki heyrt þetta fyrr; og þar
sem það er nýtt, virðist þér það, ef til vill, bæði furðulegt og
ósennilegt. Þó má færa sönnur á það allt saman, því að allt
þetta hefur verið rannsakað, ekki aðeins einu sinni, heldur
hvað eftir annað. En, ef þér leikur hugur á að vita gjörr um
þessi efni, verður þú að kynna þér þær hækur, sem um þau
ræða. Hér, í jafnstuttri ritgjörð og þessari er ætlað að verða,
er ekki tóm til að skýra frá neinum sönnunum, svo að gagni
megi verða. Læt ég mér því nægja að skýra þér frá niður-
stöðunni, án þess að koma fram með óyggjandi sannanir.
Þú spyrð ef til vill, hvort látnir menn beri ekki stundum
kviðboga fyrir eftirlifandi ástvinum sínum. Slíkt getur vitan-
lega átt sér stað, og það getur orðið til að tefja fyrir fram-
förum þeirra. Vér ættum því allajafnan að gera allt, sem í