Vaki - 01.09.1953, Blaðsíða 6

En varstu því vaxinn? Varstu ei ávallt
eftirvcentingu haldinn sem boöaði allt þér
ástvinu þína? (Hvar liyggstu búa henni skjól
er stórar framandi hugsanir til þín
koma og fara og stundum gista um nótt.)
En grípi þig þrá, syng þá sem unnast; enn er
ódáinsfrægö ekki fullkveðin rómaðri tilfinning þeirra.
Þá sem var brugðizt, þú lítur þá næstum með öfund,
er heitar leizt unna en þá sem var fróaö. Hef upp
sífellt að nýju þann aldrei fullkveðna lofsöng;
liygg: hetjan á staöáldur, glötunin jafnvel var honum
yfirvarp eitt til að vera: hans síöasta fæöing.
En þá sem unnast úrvinda náttúran tekur
aftur í skaut sér sem afl hrykki ekki að inna
slíkt af hendi á ný. Hefur þú Gaspöru Stampa
nóglega minnzt, að einhver óbrotin stúlka
sem unnustinn brást, skynji i upphöfnu dæmi
þessarar meyjar: að ég yrði sem hún?
Eiga ekki <um síðir að verða oss frjórri
þessi hin elztu sár? Kom loks í ást vorri stundin
að leysast frá því er vér unnum og skjátfandi standast:
sem örin stenzt strenginn, svo mögnuð í flug sitt
verði hún meir en liún sjálf. Því dvöl veitist hvergi.
Raddir, raddir. Heyr þú mitt hjarta sem fyrrum
heilagir heyröu: að ofurmagn hrópsins
hóf þá frá jörðu; en þeir lágu áfram á knjám
í óminni og gáðu þess eigi:
Slík var þeirra heyrn. Fjarri fer að þú þyldir
ægirödd guðs. En legðu eyru við þytnum
við sífellum órofa boðum sem úr þögninni myndast.
Nú þýtur til þin frá þeim er dóu i œsku.
Hvar sem þú stést í kirkjum Napólí og Rómar
urpu ekki örlög þeirra kyrrlátlega á þig orði?
Ellegar veglegri áletrun augu þín opnast
sem fyrir skömmu töflu i Santa Maria Formosa.
Hvað vilji þeir mér? varlega á ég að eyða
þess óréttar sýnd sem á stundum
skíra hreyfingu liugs þeirra eilitið dvelur.
Víst er það kynlegt að byggja ekki jörðina framar,
iðka ekki lengur tæplega áunna siðu,
að mæla ekki framar á mannlegrar framtiðar kvarða
rósir og hluti er bindast oss hver sínum heitum;
TlMARITIÐ VAKI
4