Vaki - 01.09.1953, Blaðsíða 4

BAINER MARIA RILKE:
FYRSTA DÚÍNÓ-ELEGÍA
Hver, ef ég hrópaði, heyrði orð mín úr fylking
engla? og jafnvel þótt einhver
vefði mig snögglega örmum: ég fcerist fyrir
sterkari tilveru hans. Þvi fegurð er aðeins
'upphaf ógnar, er enn vér megnum aö líta
og dáum svo sem hún liafnar með hægð
að tortíma oss. Sérhver engill er ógn.
Þannig held ég mér, hróp mitt heft mér á tungu
og myrkur ekki. Æ hvern fáum vér
fært oss í nyt? Hvorki engla né menn,
og sporvísu dýrin verða þess vör
aö milcilli öryggð eklci vér 'byggjum
þá veröld sem fyrir er túlkuð. Varir oss ef til vill
eitthvert tré út við brattann, er daglega aftur
vér sæjum. Enn varir oss gatan í gær
og duttlungatryggð einhvers vana,
er vel við oss kunni og dvaldist og hélt ekki á braut.
Ó og svo nóttin, nóttin er ómælisvindur
tærandi um andlit vor fer —, brygðist hún nokkurum, langþreyð,
blíðlega vonbrigðum völd, nóttin er einmana hjarta
biður með þraut. Veitist liún élskendum léttar?
Æ einungis byrgja þeir örlög sín hvor fyrir öðrum.
Veizt ekki enn? Tóminu þeyt þér úr örmum
út í þann heim er vér öndum; Jcannslce að fuglarnir
skynji fjálgari vængjum hinn víðari geim.
Já vist þurftu vorin þín við. Væntu þess sumar
stjömur af þér að þú skynjaðir þær.
Bylgja hné að í liðinni tíð ellegar dag einn
er leið þín hí hjá glugganum opnum
gaf sig þér gigja. Allt voru það boð.
TÍMARITIÐ VAKI
2