Birtingur - 01.01.1964, Síða 144

STEINAR SIGURJÓNSSON: MENN SAFNSINS
Það endurtekur sig hvern hádag.
Þá fara þeir heim að nærast,
og soðlyktin fyllir vit þeirra.
Það er gefið: dagurinn er líf.
Það deyr.
Sviðið er hljótt, það gegnir furðu.
Það er hægð þeirra, eitthvað í djúpi hennar!
Kannski flytur lífið mig einhvern tíma burt
þángað sem bíða mín gjafir,
þar sem hátt er undir rjáfur.
Fátt fæ ég skilið. Mig þyrstir.
Ef þeir kæmu auga á mig hræddist ég.
Ég á eingan vin.
Við mundum hljóða af tilffinníngum.
Hvað sem það heitir.
Hvað sem það er.
Því oft er hvorki kalt né hlýtt:
gufan hángir innan veggja, verður ekki þokað.
Þá fara þeir heim að nærast,
en eins og vaninn hefur gert þeim að hlýða
þá er það ef til vill á
valdi hans að þeir fara heim um miðjan dag?
Og er þeir setjast — soðgufan hángir í lofti —
hvort kann það að vakna:
hugboð um brotthvarf, framandi lönd,
og stuna líði um holan manninn?
Gættu þín er volgt loftið sest um þig
að þér verði ekki ofraun að lifa hér
á þessu ókalda óhlýja sviði!
Þú kemst ekki hjá því:
Þú skalt verða að opna augun!