Vera - 01.10.2002, Síða 41

héldum áfram og úr því aö við vorum að
bjóða fram og fara inn í þetta pólitíska
stjórnkerfi, sem auðvitað er mótað af körl-
um, þá hlutum við að vera að því til þess
að fá völd, til þess að koma ákveðnum
hlutum í framkvæmd, í þágu kvenna.
Við fórum því að horfa kalt á valdið og
valdahugtakið og skilgreina það sem svo
að við vildum fá vald til þess að ná fram
tilteknum markmiðum. Ekki bara vald
valdsins vegna. Það var mjög hollt að fara
í gegnum þessa urnræðu og eiga hana sem
veganesti því það var mikil breyting að
fara úr þessu umhverfi og verða svo allt í
einu jarðarberið á tertunni. Það var bæði
ný og erfið upplifun og ekkert sjálfgefið.
Það var mjög erfið ákvörðun fyrir mig að
ákveða að gefa mig alla í þetta, taka þau
völd sem að mér voru rétt. Af því að vega-
nestið mitt var allt annað. Og þetta var
erfið umræða fyrir Kvennalistann. Við
höfðum alltaf verið allar á sama stað, það
var að minnsta kosti hugmyndafræðin
þótt framkvæmdin væri kannski önnur.
Auðvitað voru þingkonurnar okkar, Guð-
rún Agnars, Sigríður Dúna og Kristín
Halldórs fremstar meðal jafningja. Það var
ákveðin hræsni að horfast ekki í augu við
það. Þær náðu út til fólksins og þær gáfu
hreyfingunni andlit og rödd. En kvenna-
hreyfingin hefur alltaf átt í erfiðleikum
með þetta. Það var því mjög erfitt fyrir
margar konur að sætta sig við að ég væri
komin í þetta starf og hefði þar með fjar-
lægst hreyfinguna með einhverjum hætti,
þótt það væri auðvitað ekkert algilt.
í því samhengi man ég eftir dærni sem
var eiginlega grátbroslegt. Eftir kosning-
arnar til borgarstjórnar 1994, þegar við
unnum borgina, var Kvennalistinn með
fund á Selfossi og ég mætti. Það var eins
og það hefði átt sér stað einhver sorgarat-
burður. Það var þungt yfir stórum hluta af
konunum sem þar voru og erfitt andrúms-
loft, þær sem sannarlega voru glaðar
þorðu ekki að hafa sig mikið í frammi.
Svo var aftur fundur ári síðar, 1995, eftir
En hvernig voru þau umskipti að koma úr kvennahreyfingu og
minnihluta þar sem þú hafðir gagnrýnt sitjandi borgarstjórn ogyfir í
það að hafa valdið?
Það voru auðvitað mikil viðbrigði. Það er miklu meiri ábyrgð
sem fylgir því að hafa vald heldur en að gagnrýna. En það er líka
miklu skemmtilegra af því að þá er hægt að breyta hlutunum, þú
hefur það á valdi þínu. Það þarf ekki að reyna að berja á öðrum til
þess að sjá skynsemina í því sem við erum að segja, heldur getum
við í raun og veru breytt forgangsröðinni og þar með atburðarásinni.
Það er að sjálfsögðu ákveðin fullnægja í því. Hins vegar stendur
maður alltaf andspænis því að hlutirnir gerast svo miklu hægar en
maður vildi. Það eru svo margar breytur sem þarf að taka tillit til.
Það breytir því ekki að það er hægt að láta hlutina gerast, við verð-
um bara að vita hvert við ætlum og láta ekki á okkur fá þótt ýmislegt
komi upp á, á þeirri leið. Það kernur allur fjárinn upp á en ef við vit-
um hvert við erurn að fara þá komumst við þangað.
Hvaða málefni eru það í borginni sem femínistinn Ingibjörg
Sólrún er sáttust við?
Það sem ég er sáttust við og stoltust yfir er þrennt; einsetning
skólanna, uppbygging í leikskólunum og breyting í stjórnsýslu
Reykjavíkurborgar. Eg er viss um að þegar horft verður yfir sviðið
eftir einhver ár þá muni þetta þykja mjög merkilegt tímabil hvað
varðar uppbyggingu í skólum og leikskólum. Við fórum fyrst að að
tala um einsetningu skólanna í Kvennalistanum og fluttum frum-
varp um það á þingi 1987 og aftur tillögu þess efnis í borgarstjórn
1989 en menn sýndu þessu þá engan skilning. Við byrjuðum svo að
vinna að þessu verki hérna í borginni strax 1994 og nú höfum við
lokið því. Þetta hefur kostað meira en við ætluðum og allir vildu
láta einsetja sinn skóla eigi síðar en í gær, þannig að það hefur geng-
ið á ýmsu. En nú höfum við náð settu marki og mér finnst það
merkilegt. Líka uppbygging leikskólana. Eg var búin að taka þátt í
þingkosningarnar þar sem Kvennalistinn beið raunar heilmikið af-
hroð. Eg fór þangað og þar var þessi líka rífandi stemning. Þetta er
svolítið einkennilegt. Að geta ekki leyft sér að gleðjast yfir sigrun-
um, það var eitthvað gamalt erfðargóss.
Þegar við vorum að byrja með Veru var þetta
algjör sjálfboðavinna, frá A-Ö. Við skrifuðum
blaðið, við settum það upp, við tókum mynd-
irnar, við prófarkalásum, við fórum með það í
prentsmiðju og við pökkuðum því í plast.
41