Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1950, Side 120

102
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
1937 flutti Árni aftur til Winnipeg,
varð þá stoð og stytta Leikfélags Sam-
bandssafnaðar. Æfði hann leiki á
hverju ári, þar til hann flutti til Seven
Sisters Falls sem er um sjötíu mílur
norðaustur frá Winnipeg. Fyrir þessa
leiki flesta málaði hann tjöldin, og
einnig lék liann sjálfur.
Sumarið og haustið 1946 safnaði
hann gögnurn um leiksýningar meðal
vestur-lslendinga frá fyrstu tíð og
samdi um það mál allítarlega ritgerð
sem birtist í “Tímaritinu”, XXVIII
árg. Síðast liðið ár sæmdi ísland hann
Riddarakrossi Fálkaorðunnar fyrir
starf hans í þágu leiklistarinnar vestan
hafs.
Myndir sínar málar Árni í kyrþey
og lætur lítið yfir þeim, en vinir hans
og kunningjar segja að þær séu bæði
margar og góðar. Nýlega lauk hann við
málverk í olíulitum sem sýnir land-
töku Islendinga við Víðitangann fyrir
sunnan Gimli, 1875. I myndinni er
sem hin ískyggilegu ský sem grúfa sig
yfir kaldranalegan kolgráan vatnsflöt-
inn og visnuð strá á ströndinni, sé for-
boði þeirra þungu þrauta er biðu
frumbyggjanna.
Á hinum allra fyrstu árum Islend-
inga í Winnipeg var svo sem ekki við
það komandi að fátækur drengur færi
að læra málaralist. Enda hefir þá að
öllum líkindum enginn kennari í þeirri
grein verið í borginni. Þó varð listiðk-
un Snæbjörns Polssonar að rnörgu leyti
merkileg og sérstæð í sögu vestur ís-
lenzkra listamanna. Einnig er nokkur
æfintýrablær yfir lífi hans og starfi,
því hann hefir verið á stöðugu ferða-
lagi um alla vesturströnd Bandaríkj-
anna og víðar, og málað leiksviðstjöld
og auglýsingar (Pictorial and Scenic
Signs), í öllum helztu borgunum á því
svæði.
Snæbjörn Polson (Pálsson) er fædd-
ur á Austurgörðum í Kelduhverfi, í
Þingeyjarsýslu, árið 1872. Faðir hans
var Gunnar Pálsson, sonur Páls Jóns-
sonar hreppstjóra í Viðvík í Skagafirði;
en móðir hans Jóhanna dóttir séra
Ingjaldar Reykjalíns. Kom hann með
foreldrum sínurn til Canada 1879, fyrst
til Gimli og skömmu síðar til Winni-
peg.
Á unga aldri fór Snæbjörn að teikna
og mála munstur á dúka og sessuver,
alveg tilsagnarlaust. Var hann ráðinn
í vinnu hjá skósmiði og átti nú að bæta
skó. En þetta þoldi hann illa og útveg-
aði sér því sjálfur vinnu sem umboðs-
sali fyrir “Singer” saumavélafélagið,
hefir víst hugsað að ferðalagið myndi
víkka sjóndeildarhring sinn. Og sú von
brást honum ekki! Var hann þá ungl-
ingur á tvítugs aldri.
Heimsótti hann nú fjölda af heimil-
um í Winnipeg og nærliggjandi sveit-
um og útbreiddi sölu á saumavélum.
Sýndi hann þá húsfreyjum hvernig
sauma mætti rósir og ýmisskonar út-
flúr með vélinni, og gaf þeim auk þess
ofurlitla tilsögn í að teikna munstrin.
Það er því ekki ólíklegt að honum hafi
gengið vel að selja vöru sína.
Ferðaðist hann þá vestur á bóginn
og seldi saumavélar alla leið til Van-
couver. Datt honum þá í hug að
skreppa suður til Seattle og Portland
(Oregon) og varð sú ákvörðun til þess
að korna honum á rétta hillu á iðnaðar-
sviðinu. I Portland kyntist hann Ernest
Muller, listmálara af þýzkum ættum,
sem starfrækti leiksviðsmálaralist. Átti
Muller þá hina allra stærstu “Theatre
Scene Studio”, sem til var á ströndinni
að undanskildri San Franciscoborg. í