Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1960, Blaðsíða 30

12
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
klukkustundum viðstöðulaust frá
New York til Reykjavíkur. Mér
varð hugsað til nafna hans, hins
heppna og sögufræga, er fann Vín-
land hið góða eftir að hafa velkzt
lengi í hafi. En vel er hann að nafn-
giftinni kominn og um leið prýði-
lega af henni sæmdur, þar sem er
um jafn myndarlegan og hraðskreið-
an farkost að ræða og „Leifur
Eiríksson“ er.
„Hve sælt, hve sælt að líða um
hvolfin heið,“ segir Einar skáld
Benediktsson í snjöllu kvæði sínu
„Svanur“, og mér urðu þau orð hans
ofarlega í huga, er við á þessu bjarta
júníkvöldi svifum austur, ofar skýj-
um, hvolfin heið og blá, og er lengra
leið, undir blikandi stjörnum. Þá
sóttu enn fastar á hug minn þessi
andríku og fleygu orð sama skálds
úr „Norðurljósum“ hans:
„Nú finnst mér það allt svo lítið
og lágt,
sem lifað er fyrir og barizt er móti.
Þó kasti þeir grjóti og hati og hóti,
við hverja smásál ég er í sátt.
Því bláloftið hvelfist svo bjart og
hátt.
Nú brosir hver stjarna, þótt
vonirnar svíki,
og hugurinn lyftist í æðri átt,
nú andar guðs kraftur í duftsins
líki.
Vér skynjum vorn þrótt, vér
þekkjum í nótt
vorn þegnrétt í ljóssins ríki.“
En fleira varð mér til ánægju-
auka á flugferðinni heldur en hin
ágæta aðbúð í flugvélinni og heill-
andi umhverfið í loftsins fangvíðu
og bláu sölum. Ég hafði hinn ákjós-
anlegasta sessunaut, þar sem var
sjálfur biskupinn yfir íslandi, herra
Sigurbjörn Einarsson, á heimleið úr
sögulegri og kærkominni heimsókn
sinni til okkar íslendinga vestan
hafsins, er lengi mun geymast okk-
ur í þakklátum huga. Margt bar á
góma í samtölum okkar félaganna
á flugleiðinni austur, því að fremur
lítið var sofið, og sumar féllu hugs-
anirnar í stuðla. Þá er leiðin var
nærri hálfnuð, hraut mér þessi vísa
af vörum:
„Leifur“ skýja kólgukaf
klýfur vængjum þöndum,
bráðum verður hálfnað haf
heim að ættarströndum.
Eitthvað mun mér hafa runnið í
brjóst, og var langt komið leið, er
ég hóf aftur vísnagerðina með þess-
um árangri:
Leiðin styttist, lyftist brátt
landið kært úr öldum,
sólu roðið, sumarblátt,
sveipað geislatjöldum.
Það brást heldur ekki. Þegar hinn
þráði draumur rættist og ísland
reis úr sæ, hló það við sjónum í
fegursta sumarskrúða. Við ferða-
langarnir stigum þar fæti á grund
á svo fögrum júnímorgni, að fáa
getur slíka eða fegurri. Skáldleg en
raunsönn lýsing Stephans G. Steph-
anssonar, „Nóttlaus voraldar ver-
öld, þar sem víðsýnið skín,“ hljóm-
aði mér í eyrum eins og yndisþýtt
viðlag, er ég svipaðist um af flug-
vellinum og naut morgunfagurs út-
sýnisins til hafs og fjalla.