Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1960, Blaðsíða 35

SVIPLEIFTUR ÚR SUMARDVÖL Á ÍSLANDI
17
Iþróttavöll, en staðnæmzt í Kirkju-
garðinum við leiði Jóns Sigurðsson-
ar, þar sem forseti bæjarstjórnar,
Gunnar Thoroddsen fjármálaráð-
herra, lagði blómsveig frá Reykvík-
ingum ,en karlakórinn „Fóstbræður“
söng. Var það látlaus athöfn, en
minnisstæð.
Á íþróttavellinum fór síðan fram
fjölþætt íþróttakeppni. Meðal þátt-
takenda voru margir hinir fremstu
íþróttamenn þjóðarinnar, og var það
hin ágætasta skemmtun að horfa á
þá leika listir sínar. Minntist ég hins
forna spakmælis: „Heilbrigð sál í
hraustum líkama,“ og standa þau
áminningarorð enn í fullu gildi.
Sérstök barnaskemmtun fór fram
á Arnarhóli samtímis, og flutti okk-
ar gamli vinur, séra ólafur Skúla-
son, fyrrum sóknarprestur í Norður-
Dakota, en nú æskulýðsfulltrúi þjóð-
kirkjunnar, börnunum prýðisfagurt
ávarp. Á Arnarhóli var síðan haldin
fjölþætt skemmtun um kvöldið;
meðal annars sungu þar einsöngva
þeir Kristinn Hallsson og Guðmund-
ur Guðjónsson. Aðalræðu kvöldsins,
áheyrilega og athyglisverða, flutti
Geir Hallgrímsson, borgarstjóri.
Þjóðhátíðarnefnd hafði sýnt mér og
Vestur-íslendingum þann heiður að
biðja mig að flytja kveðjur þeirra
á kvöldvökunni. Verður mér haf
mannfjöldans ógleymanleg sjón, en
áætlað var, að 15-20,000 manns hafi
verið þarna saman kominn. Jafn-
framt var allri skemmtiskránni út-
varpað. Mér var litið á líkneski Ein-
ai's Jónssonar myndhöggvara af
Ingólfi Arnarsyni landnámsmanni,
er blasti við mér á Arnarhóli, og
mér fannst sem gleðibros léki um
andlit hans og að hann lýsti með
þeim hætti velþóknun sinni yfir
fjölmenni því, sem nú býr í hinu
gamla landnámi hans. Þegar kvöld-
vökunni lauk, dunaði dansinn á
aðalgötum miðbæjarins, við leik
margra hljómsveita og söng ein-
söngvara, fram eftir nóttunni, þótt
dálítið væri orðið svalt í veðri. Og
líklegt þykir mér, að landsföðurnum
hefði einnig verið það vel að skapi
að sjá þjóð sína fagna fengnu frelsi
með dansi og söng. Og þegar ég hélt
heiðleiðis á dvalarstað minn, þakk-
látur fyrir að hafa átt þennan eftir-
minnilega þjóðhátíðardag heima á
ættjörðinni, hvarf mér í hug þetta
erindi úr Fjallkonuljóði Davíðs
skálds Stefánssonar frá Fagraskógi
árið áður:
„Ég beið í mínum bláa draumasæ,
unz bar að landi skip með áhöfn
glæsta,
djarflega menn með drengilegan
blæ.
Við drang og voga reistu þeir sér
bæ,
könnuðu landið, klifu tindinn hæsta.
Og allir nefndu Island sína móður.
I örmum mínum spratt hinn frjálsi
gróður,
og hvaða land á fegri ættaróð,
sem ortur var af hugumstærri
þjóð?“
Þjóðleikhúsið líu ára
Mikið merkisspor var stigið í
menningarlífi hinnar íslenzku þjóð-
ar með stofnun Þjóðleikhússins, en
það átti 10 ára afmæli síðastliðið
vor, og var þeirra tímamóta að verð-
leikum minnzt með sérstakri Lista-
hátíð í Þjóðleikhúsinu, er stóð yfir
4.-17. júní. Var þar um að ræða