Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1960, Síða 70

52
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
skáldskapur kynni að vera brjál-
semi; „en sé svo,“ bætti hann við,
„er það brjálsemi sannleikans“.
Vel segist ykkur, mín elskulegu.
Og ætti engum, sem þetta bréf les,
að blandast hugur um fáfræði okk-
ar, þegar til skáldskapar kemur, og
að myndlistar-fávizka okkar er þar
efst á blaði. — I þeim efnum stendur
yngri kynslóðin okkur langt framar.
— Þakka skyldi þeim! Myndlist
nú kennd í öllum skólum, allt frá
fyrsta bekk barnaskólans og alla leið
upp í og út úr háskólunum. Eða
svo er það hérna í Bísí: myndlist
skyldunámsgrein í sjöunda og átt-
unda bekk miðskóla, og eftir það
framhaldsnám fyrir hvern, sem hafa
vill. Og skólaskatturinn eftir því!
Já, kennslan er kostbær, en marg-
borgar sig. Framtakið og bissnesið
sjá um það. Svo hefur myndlistin,
ekki síður en önnur menningarverð-
mæti, tekið þeim stakkaskiptum, að
engin hefir gagn af nýlistarmálverk-
um, nema listlærður sé, eða vitfirr-
ingur.
— Já, ég hef eitthvað lesið um iðk-
un nýlistar á vitfirringahælum. —
Skiljanleg lækninga-aðferð, byggð
á stærðfræðislögmálinu: Tvö nei-
kvæði gera eitt jákvæði.
Látum nú þessum samræðum lok-
ið, áður en okkur verður komið fyr-
ir á vitfirringahæli. Þó þröngt sé
þar og þrengist óðum, verður vel
vitlausum einhvers staðar holað nið-
ur. Og eigi það fyrir okkur að liggja,
ættum við að leita uppfræðslu í ný-
listinni áður en að því kemur.
II.
Brasklisiar-Musieri stendur full-
um feitum stöfum yfir fjölbreiðum
framdyrum skýjakljúfsins. Og ber
stórhýsið öll stórbissnes - merki
ásamt sinni ögninni af hvoru, kaup-
hallarsniði og kirkjustíl. Við dyrnar
situr upplýsingamær, vel máluð og
brókklædd, og spyr okkur erindis.
Ég segi eins og er, að við séum að
leita upplýsinga um myndlist, og
okkur langi til að líta inn á brask-
listarsafn.
Mærin: Hér er allt bissnes og
skrifstofur, nema þaksalurinn. Hann
er vinnustofa málaranna. Svo er fyr-
irlestrarsalur hérna innan við dyrn-
ar. Þar fræðir meistari Héðin fólk-
ið um myndlist og auglýsingar í
sambandi við bissnesið. <Þögn).
Héðin! — Hafði þá landinn kom-
izt svona hátt? — Nei, þetta var lík-
lega bara Skandinavi. Jæja, við er-
um þó í ætt við hann.
Mærin: Rétt þessa stundina er
meistarinn að fyrirlesa fólkinu. Ykk-
ur er velkomið að sjá hann fyrir-
lesa. Hann er fjarski — fjarski
fallegur og reffilegur.
Ha — já-takk.
Mærin (opnar fyrir okkur): Ver-
skú. Og við komum inn í afar stóran
sal. Hér er mesti fjöldi fólks saman
kominn, sumt í smáhópum, aðrir
á víð og dreif. Og meistarinn gengur
um, fyrirlesandi, líkt og skaparinn
meðal sólkerfanna. En svo er vítt til
veggja, að þessa gætir ekki meir en
íslenzks krækibers í neðra. Og ekki
laug mærin. Fallegur er Héðin, blá-
eygður og rauðhærður, framsköll-
óttur og norrænn á alla lund, og