Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1926, Side 42

40
TÍMARIT ÞJOÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
um yfirleitt, vegna þess að þeim
finst þau skorta veruleika — þau
séu fálm, sarnheng’islaus við lífið.
Þ;essi dómur1 er ekki með öllu á-
stæðulaus. En það ætti ekki að
vera óvinnandi vegur að sannfæra
þá um, að þeir gætu leitað að
starfssviðum og verkefni æfina
alla, og þó aldrei fundið neitt veg-
legra lieldur en að styrkja stoð-
irnar undir menningu ættðræðra
sinna og landa, í því skyni að þeir
gætu orðið frekar veitendur en
þiggjendur í menningarmálum
hérlendis. Metnaður íslendingsins
á ekki að vera sá, að verða stæling
af öðrum mönnum. Hann á að læra
að þekkja sjálfan sig og finna þau
svið mannlegrar siarfsemi og
hugsunar, þar sem hann fær hezt
komið við þeim öflum og einkenn-
um, sem lionum eru eiginlegust.
tJr þessu verður ekkert, ef sam-
heldnin er engin.
Sjálfsagt mundi það vera talið
of ríkt að orði kveðið, ef sagt væri,
að það væri landráð við Yestur-
heim, að skerast úr leik með ætt-
bræðrum sínu hér um samtök til
manndómsauka. Hitt verður ekki
deilt um, að réttmætt sé að nefna
það liðhlaup.
STÖKUR GRÓU FRÁ" KR0SSH0LTI.
ÓGróa Sveinsdóttir frá Krossholti, er fædd á Stóra Kálfalæk í Hraunhreppi á
Mýrum, 1849, dóttir Sveins bónda Jónssonar Bjarnasonar, frá Brekku í Þingi í Húna-
vatnssýslu, og Herdísar Þorvaldsdóttur frá Krossholti í KolbeinsstaSahrepp. Gróa misti
föður sinn ung og ólzt upp í Krossholti hjá afa sínum. Fluttist til Vesturheims 1867,
var um nokkur ár í Nýja tslandi, vistaóist þaSan til Austur Selkirk, giftist þar skozk-
um manni, James Martin að nafni, misti hann fyrir 20 árum síöan, færöi sig til Sel-
kirk, keypti þar lítiS hús og hefir búiS þar ein, viS aldur og efnaskort, en minnug og
sinnug um alt, sem íslenzkt er.J
Háan móti hart var mér
hólinn brjóta tíSar,
nóg er bót aS nú eg er
nærri fótum hlíSar.
Þá einhver tregi’, er oft kann ske,
yndis beygir sali,
Bjarnar fleyja fold eg sé,
fjöll meS, eyju’ og dali.
Æfi fyllast árin trú,
alt meS stilling gengur,
vafinn gyllir valla nú
vonar hylling lengur.
Stundum linar staka ort
stríS um hyggju sali.
Álna’ og vina eg hef skort,
um þó lítiS tali.
Þá gæSi‘ ótöld og gleSi hér
gjörir öldin bjóSa,
eg á kveldin uni mér
ein viS fjöldann ljóSa.
AuSs viS fæS og ama bý,
ein á svæSi kífsins,
gömlum kvæSum eg hef í
öll mín gæSi lífsins.