Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1926, Síða 78

76
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Einn þeirra erlendra konunga er réSu
Noregi var Christian V. Á stjórnartíS
sinni kom hann eitt skifti til Noregs
1685. HiÖ eina sem í frásögn var fært
um þá konungs heimsókn, er um horn-
steinslagning er konungur framdi- Letr-
iö á steininum var þýzkt og hefir athöfn
S'ú að líkindum fariö fram á þýsku! í
lok 18. aldarinnar tók einn gæSingur
konungdómsins danska fram, aÖ “eng-
inn NorÖmaÖur væri frarnar til.”
Mein tel eg þaÖ, aS Guldberg sá varÖ
ekki 300 ára, sem Örvar-Oddur, svo að
hann aldurs vegna hefSi getað heimsótt
NorSmenn í Minneapolis og Camrose.
Þeir sem hér eru í dag.trúa því naum-
ast, að allir NorÖmenn hafi verið út-
dauSir meS 18. öldinni.—
En þetta sögubrot, þessi þingskari
þjóÖernissinna frá Noregi, viðreisn
hins forna máls á ættjörð ySar, eru
þarfar hugvekjur fyrir oss i baráttunni
fyrir viShaldi bókmenta og máls1, og
ætti að sannfæra oss íslendinga—þér
NorÖmenn eruS sannfærÖir—aö barátt-
an til viðhalds þjóSerni voru, er enginn
vonlaus Skuldar-'bardagi.
Á aldarafmæli yðar Norðmanna í
Minneapolis fyrir ári síðan, gat forseti
Bandaríkjanna, Calvin Coolidge, meðal
annars um afkomendur Óðins og Þórs,
er vörS héldu við Bifröst, brú guðanna
til himins. Menn þes'sir voru skáld kon-
unga og í hávegum meÖal höfSingja og
hirðmanna. Þeir voru og fræknir í-
þróttamenn, báru konungs merkið í
orustum, og voru einatt ráSgjafar
þeirra er ríkjum réSu. Öll þekt höf
fóru þeir herskildi. Um lengri eða
skemri tíma réðu þeir ríkjum á nokkur-
um hluta Skotlands, írlands, Englands
og á NorÖur-Frakklandi. Þeim fanst
naumast stórviSburSur, að þeir 'bættu
hinum nýja heim við gamla heiminn.—
NiÖurlagsorÖ forsetans eru á þessa leið :
‘‘Spor þeirra rekið þér frá Noregi til
íslands, frá íslandi til Grænlands og frá
Grænlandi til hinnar miklu heimsálfu
Ameríku.”
Þannig farast Bandaríkjaforsetanum
orð um þetta mikla sögu-atriSi, fund
Ameríku.
Og vér, sem nú berurn hér nafnið
“útlendingar”, með öllum þess afleiS-
ingum, værum ættlerar óverðugir aÖ
nefnast synir slíkra feðra, ef vér nú og
'hér á þessum öðrum mesta mannfundi
NorÖmanna í Ameríku, — ef eg, fyrir
hönd Íslendinga, kynokaði mér viS að
segja í heyranda hljóði: Leifur Eiríks-
son, sá maðurinn er fann Ameríku, var
íslendingur. Leifur var fæddur úti á
íslandi um 965 hartnær 100 árum eftir
að landnám hófst. FaSir Leifs Eric
eða Eiríkur, var aS vísu fæddur í Nor-
egi- En Eiríkur sá var enn á æskuskeiði
er Þorvaldur faSir hans, en afi Leifs,
varð útlægur af Noregi fyrir ofbeldis-
verk. Fluttist þá Þorvaldur meS Eirík
son sinn ungan til íslands, nam hann út-
kjálka jörð, því land var þá rnjög bygt.
Óx Eiríkur þar til manndóms' og fékk
síöar aS konu íslenzka mey, úr hinu
forna landnámi BreiðfirSinga. FöSur
afi og móður afi konu Eiríks, en móÖur
Leifs, höfðu báSir flutt búferlum til
ísiands, hartnær öld áÖur en Leifur
fæddist þeim Eiríki. Auk þess kipti
Leif fremur í kyn móðurinnar en í föS-
urætt, aS því er 'S'éð verður af sögunum.
Leifur var um tvítugs aldur er faðir
hans flutti bygð sína til Grænlands, er
einnig mun talið íslenzkt landnám, en
um 35 ára var Leifur er hann átti vet-
ursetu í Noregi og tók þar krisrtna trú
að áeggjan Ólafs Tryggvasonar.
AS fortölum trúboðs-kóngsins vitjaÖi
Leifur nýskírður heiðinna landa sinna
og föðurs á Grænlandi. í sambandi viS
þá för fann Leifur Ameríku.