Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
89
»Pökk fyrir ummæli yðar, sem gleðja mig,
en bæta þú eigi úr bölinu,* mælti Karl og
stundi við.
»Eu talið óhikað,* bað Gerða, »það getur
ekki verið neitt skelfilegt.*
»Orð mín særa yður máske.«
»Pað held jeg ekki, þvi að það er ekki til-
gangur yðar.«
»Nei, það veit hamingjan. Ef jeg gæti losað
yður við óþægindi, vildi jeg gjarnan leggja
lífið í sölurnar fyrir yður.«
Pað varð stutt þögn. Kari rauf hana er hann
sagði glaðlega.
»Hjeldi jeg þannig áfram, mundum við koma
til Konungshólms, áður en jeg hefði sagt yður
það, sem mjer býr í brjósti. Best er því að
snúa sjer að elninu.«
Karl spurði Gerði að ýmsu um Strömberg.
Hún færðist í fyrstu undan að svara, en sagði
loksins, að hún bæri ekki eigi tnikið traust til
hans, þótt hún hefði aldrei haft ástæðu til að
kvarta yfir honum, meðan hún dvaldi í hús
hans. Karl sagði Gerðu frá komu Strömbergs
til Schneiders og samræðum þeirra. Hann sagð
að þær hefðu gert $ér svo órótt innan brjósts
að hann hefði flýtt sjer til hennar til þess að
vara hana við, en koma háskólakennarinn hefði
hindrað það. Hann sagði einnig frá þvi, að þá
er hann var kominn heim um kvöldið hefði
háskólakennarinn kallað hann á fund sinn og
sagt, að heimsóknir hans rýrðu álit Gerðu; það
hafði Strömberg fullyrt.
Háskólakennarinn áleit að Karli bæri skylda
til að hætta þessum heimsóknum og ©llum
kynnum við hana í bráð.
»Eg get ekki sagt yður,« bætti Karl við,
»hvernig mjer hefir liðið f nótt. Jeg get alls
ekki skilið, að nokkrum skyldi geta komið það
til hugar, að fara misjöfnum orðum um heim-
sóknir mínar og þjer megið trúa mjer til þess,
að hefði mig grunað slíkt. hefði jeg aldrei
stigið mínum fæti inn fyrir þröskuld yðar.«
»Pað veit jeg,« svaraði Gerða, en hvað ætlið
þið nú að gera?«
»Jeg á ekki margs úrkosta; jeg verð að hætta
að heimsækja yður, þótt mjer þyki fyrir því;
en jeg vil eigi með neinu móti valda yður ó-
þægindum.«
Pjer hafið eigi valdið mjer neinna óþæginda
og megið ekki hætta að heimsækja mig; það
væri rangt. Ef þjer vissuð, af hverju Strömberg
hefir búið þessa sögu tii, munduð þjer sjá, að
að mjer er nú mest þörf á hjálp yðar; ef vjer
vitum oss saklaus eigum vér eigi að hirða um
dóma illra manna. Jeg vil eigi sökum upp-
apuna Strömbergs sleppa kennara mínum og
vini. Pjer ætlið þó lfklega eigi að hætta að
segja mjer til, og ræna mig þar með öllum
framtíðarvonum.«
»Nei, ungfrú Ahrnell, það ætla jeg eigi að
gera,« svaraði Karl, »en jeg ei hræddur um,
að ef jeg held áfram að heimsækja yður, þá
verði yður það að meira tjóni en gagni, Pá
er háskólakennarinn talaði við mig í gær virt-
ist mjer hann hafa rjett að mæia, og því ákvað
jeg að kveðja yður um stundarsakir.*
»Og Iáta Strömberg sigra, eins og hann von-
ast eftir,« mælti Gerða, og sagði svo í fám
orðum frá bónorði Strömbergs og reiði þeirri,
sem neitun hennar hefði valdið. Hún fullviss-
aði Karl um það, að Strömberg hefði áreiðan-
lega í hyggju að vinna henni það mein, sem
hann gæti.
Niðurstaðan varð sú, að Karl skyldi halda
áfram kenslunni. — Pau skildu við hús Gerðu,
en tóku áður höndum saman og hjetu, að vera
trúir vinir.
Pegar Karl var kominn heim fór hann að
íhuga samræðu þeirra Gerðu, virtist honum
hún hafa haft alveg rjett að mæla. En hann
hafði eigi sagt henni alt. Háskólakennarinn
hafði sagt honum, að fullyrt væri, að Karl
sæi fyrir þeim mæðgum að einhverju leyti.
»Ef að hún vissi þetta,« hugsaði Karl, »þá
mundi hún eigi hafa viljað, að jeg hjeldi áfram
kenslunni. Jeg hefði átt að segja henui alt, en
hvernig átti jeg að gera það án þess að særa hana.«
Karli var órótt innan brjósts næstu nótt og
margvíslegar hugsanir ásóttu hann. Daginn eftir
var sunnudagur og fór hann þá að finna bróð-
12