Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 14

92
NVJAR kvöldvökur,
»Pá látið þjer mig vera hjer og segja hvað
mjer býr í brjósti og fá yður til að gera það,
sem jeg heimta af yður. Annars þarf jeg að
eins að greina frá því, sem Storm nokkur
sagði mjer að gerst hefði 1. mars 18 — .«
Strömberg, sem rjett áður var drembilegur
og gremjulegur á svip, varð nú náfölur og
hnje aftur á bak í hægindastólinn.
>Storm dó eigi, eins og þjer vonuðust eftir;
hann er lifandi og getur því sagt frá, hvernig
þjer, mannfýlan, gintuð fátækt grey til að
fremja morð og þjófnað, en tókuð svo yðar
hlut af þýfinu á eftir. Það tekur því þess
vegna eigi að þjer segið kjaftakerlingum, að
Ahrnell hafi verið þjófur, því að þágætiskeð,
að jeg segði hver hefði valdið því. Jæja,
Strömberg, nú verðið þjer hátíðlega að lofa,
að reyna eigi til að vinna dóttur Ahrnelis
ógagn, hvorki með orðum nje gerðum, þótt
hún vilji eigi verða konan yðar. Ef þjer hikið
vió að lofa mjer þessu, þá getið þjer verið
þess fullviss, að Hengels-morðsagan verður
rifjuð upp á ný og þá mun álit yðar að engu
gert. Nú hefi jeg sagt yður mína skoðun og
bíð svars. Ef þjer lofið mjer að láta ungu
stúlkuna f friði, þá þurfið þjer eigi að óttast
Storm.«
Strðmberg sat og horfði rannsakandi augum
á Níels. Hann sá að best mundi vera að
forðast þá hættu, að Hengels-málið væri rifj-
að upp, og hætta því við í bráðina, að reyna
að knýja Gerðu til að heitast honum. Þetta
gat hann gert, þegar hann var búinn að ná í
Storm og gera hann hættulausan.
Strömberg sá því, að eigi var annað fyrir
hendi en ganga að skilyrðum þeim, sem Níels
setti, en erfiðleikinn við það var sá, að láta
líta svo út, sem hann hefði aldrei ætlað að
vinna Gerðu mein. I samræmi við það sagði
hann,
»Jeg skil eigi hótanir yðar, og jeg hirði held-
ur eigi ttm að gera það; en það sem jeg skil,
og heifi að gera með glöðu geði, er, að vinna
eigi Gerðu neitt mein með nokkrum hætti. Par
legg eg við drengskaparorð mitt og það rýf
jeg eigi.«
Strömberg varð svo suðmjúkur að hann
rjetti skósmiðnum hönd sína. Níels tók eigi í
hana, en sagði:
»Jeg ætla að reiða mig á yður í bráðina,
og þarf eigi að taka í hönd yðar, enda eru
lífsstöður okkar of óskildar til þess, að við
tökum höndum saman. Höttd mín er hörð og
ósljett, yðar sljett og mjúk. Hönd mín hefir
aldrei unnið í öðru en heiðvirðri vinnu. Hönd
yðar hefir átt þátt að alt of miklum myrkra-
verkum. Nú hefi jeg engu við að bæta. Jeg
læt yður afskiftalausan meðan þjer látið dóttur
Ahrnells í friði.«
Níels hneigði sig og fór leiðar sinnar, og
Strömberg Ijct ósvarað samlíkingu hans.
Á mánudagskvöldið, þá er Gerða var búin
að hjalpa mömmu sinni að hátta, kom frú
Sjöbetg með brjef, sem hún sagði, að Karl
hefði fengið sjer.
Gerðu furðaði á þvf, að hann skyldi skrifa
sjer, þar eð hann gat fundið hana hvenær,
sem hann vildi. Hún braut samt upp brjefið,
og var það svohljóðandi:
»Par eð jeg er óvanur að færa hugsanir
mínar og geðshræringar f orðabúning, hefi
jeg ákveðið að skrifa yður. Vissulega mun
yður finnast jeg breyta rjett, þá er jeg rita
með titrandi hjarta: Gerða jeg elska yður.
Já, jeg elska yður, en eigi eins og Iista-
maðurinn draumsjón sina, eigi eins og skáld-
ið hugsjónir sfnar, en eins og maðurinn
elskar þá konu, sem hann dáist að, virðir
og dásamar.
M;er óaivitandi ernð |)jer orðin »helft sál-
ar minnar*. Án yðar hefi jeg eigi getað
func'ið neina gleði.
I jlt ri rt eigi op nberun frá hugsjóna-
hetminum. Pjer eruð miklu meira. Þjer
eruð ra.inveruleiki og hugsunin Um yður er
óaðskiljanlegur hluti tilveru minnar.