Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 16

94
NÝJAR KVÖLDKUVÖR.
ar sækir iistamaðurinn eigi neitt það, sem
lyftir honum til frægðar og frama, en þessar
ófrýnu sýnir sökkva honum niður í ginn-
■ ungagap glæpa og sýnda.
Verið frjáls; verið listamaður; elskið hug-
sjónir yðar, draumsýnir yðar, en elskið eigi
konu svo, að þjer æskið að bindaat henni.
Minnist örbyrgðar þeirrar, sem þjer sáuð
í bernsku; minnist þeirrar eymdar og neyð-
■ ar, sem þá lýsti sjer í heimkynni foreldra
minna, og gleymið eigi, að þessi neyð gerði
föður minn kaldan og kærulausan og kom
honum til að yfirgefa eiginkonu sína og
barn og hirða eigi um forlög þeirra nje
framtíð.
Og nd, Karl, heiti jeg yður systurlegri
vináttu minni, en talið eigi við mig um ást,
því að jeg get eigi veitt yður hana. Jeg
bið yður að hugsa með bróðurhlýju til
Qerðu.«
Morgupinn eftir fór frú Sjöberg með brjefið
til Karls. Henni var vísað inn í myndasjof-
una, en Karl var þar ekki, en ha'skólakennar-
inn sagðist slcyldi fá honum brjefið. Gerða
hafði að sönnu sagt frú Sjöberg, að fá að
eins Karli sjálfum það í hendur, en hennj
fanst hún eigi geta hliðrað sjer við, að fá há-
skólakennaranum það og varð það því úr.
Hann hafði eigi spurt hvaðan brjefið væri,
en hann _ þekti rithöndina. Þá er frú Sjöberg
var farin, sneri Schneider brjefinu við til þess
að sjá, hverníg það væri brotið saman og
hvort hægt væri að sjá efni þess án þess að
rffa það upp. Pað var eigi hægt.
Brjefið var lakkað og lakkinu þrýst niður
með fingurbjörg. Meðan Schneider var að at-
huga utanáskiiftina, komu honum í hug orð
Strömbergs. Skyldi grunur hans verasannur?
Petta brjef gat máske frætt hann eitthvað um
það. Schneider hafði mikið hugsað um Gerðu
síðan hann heimsótti hana. Hann vildi styðja
að þroska hennar með einhverju móti, en ým-
islegt mælti á móti því. Einna helst vinátta
Karls og hennar, sem hann gat eigi álitið að
væri hrein og sakiaus, Honutn gramdist ef til
vill, að Karl átti svona fríða unnustu. í fám
orðum sagt: hann áleit, að sjer bæri eigi að
gera neitt fyrir ungu stúlkuna, ef kynnum Karls
og hennar væri þannig farið, eins og Strötn-
berg hafði sagt frá. Þannig hafði Schneider
ályktað. Nú kom brjefið og gerði þassum
óbilgjarna manni fært að komast eftir því, sem
hann langaði til að vita.
Pá er hann hafði rannsakað innsiglið gaum-
gæfilega, vætti hann það ofurlítið og honum
tókst að opna brjefið svo, að hægt var að
loka því aftur, án þess að sæist, að það hefði
verið rifið upp. Pá er hann var búinn að
lesa brjefið, mælti hann fyrir munni sjer:
»Skolli er stúlkan orðhög, og hún hefir verið
saumamær þar til hún var 18 ára. Pað er
auösjeð, að neyðin fer eigi að lögum. Mærin
virðiat vera svo bráðgáfuð að eðlisfari, að ...«
Háskólakennarinn lauk ekki við setninguna,
en lokaði brjefinu, lagði það á stallinn undir
mynd Karls og fór burt úr myndastofunni.
Daginn eftir kom Karl eigi á myndastofuna
og um hádegisbilið sendi háskólakennarinn til
að spyrja um, hvort hann væri heima. Hann
lá rúmfastur og veikur. Tveitn dögum síðar
hafði honum versnað svo, að hann var fluttur
á sjúkrahús.
Gerða hafði eigi frjctt neitt af Karli sfðan
hún sendi honum brjefið og var því farin að
verða kvíðafull, þvi að þrír dagar voru liðnir.
Að kvöldi þriðja dagsins ákvað hún, að fara
morguninn eftir til Níelsar, til þess að vita
hvernig Karli liði. Rjett í því kom frú Sjö-
berg inn með vatnsflösku. Gamla konan var
mjög döpur í bragði, deplaði stöðugt öðru
auganu og lcinkaði kolli í áttina til eldhússins.
Gerða skildi, að hún ætlaði að segja henni
eitthvað einslega.
Pá er búið var að búa um rúmið, lagði
Gerða vinnu sina frá sjer og fór fram í eld-
húsið. Stundarkorni sfðar kom frú Sjöberg
þangað líka.
»Guð minn góður, ungfrú Qerða, hvað hon-
um Gústavson líður illa!« hrópaði frú Sjö-
berg og gat eigi að sjer gert að vera raunaleg.