Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 19

NÝJAR KVÖLDVÖKUR. »
97
Best mun að þjer njótið hreyfingar og útiveru
eftir hina löngu vist á sjúkrahúsinu. En nán-
ar um það síðar. Hvernig líður ungfrú Ahr-
nell? Móðir hennaf var veik, er jeg fór. Er
henni batnað?«
»Hún er dam,« svaraði Karl.
i-Reim mun betra fyrir dótturina framvegis.
Hvenær dó móðir hennar?«
»í fyrradag.«
»Pað er þá eigi búið að jarða hana?«
»Jarðarförin fer fram á laugardaginn.«
»Best er þá að tala við dótturina, þegar
jarðarförin er um garð gengin.«
Háskólakennarinn fór einnig nokkrum orð-
um um það, að Karl mætti eigi höggva í
marmara; bauð honum til miðdegisverðar, svo
að þeir gætu rætt saman. Síðan fór háskóla-
kennarinn inn í vinnustofuna.
í einu horninu á Katrínarkirkjugarði var op-
in gröf og þangað var farið með lík Marianne
Ahrnell. Líkinu fylgdu að eins presturinn,
Karl og Níels Gústavson og hringjarinn. Rá
er kistan var látin síga niður í gröfina og prest-
urinn mælti hin venjulegu greftrunarorð, stað-
næmdist maður nokkur, sem var á leið um
kirkjugarðinn, og horfði á jarðarförina. Hann
var fölur ásýndum og virtist nýstaðinn upp úr
Iegu. Auðsætt var af klæðaburði hans, að
hann var í tölu heldri manna. Pá er jarðar-
förinni var lokið, sneri hann sjer að konu, sem
var í nánd og spurði: »Hvern var verið að
jarða?«
»Frú Ahrnell, sem bjó í Hökensstræti og
gekk við hækju. Hún hafði verið máttlaus
síðasta árshelminginn.«
Maðurinn fór ogvmælti fyrir munni sjer:
»Móðirin er dáin og stúlkan er alveg einstæð-
ingur. Jeg hefði gaman af að vita, hvernig
hún ætlar að komast af.«
Pehr Strömberg — en þetta var hann —
hjelt til nyrðra kirkjugarðshliðsins, en þar beið
skrautvagn hans. Hann steig upp í vagninn
og hugsaði:
»Kanske Gerða hafi nú 'sjeð, hver munur
er á því, að vera auðugur. Jeg ætla enn að
finna hana að máli, því að jeg get ekki gleymt
henni, Pað lítur út fyrir, að dóttirin eigi að
hefna föður síns.«
»Nú er tækifærið að bjóða ungu stúlkunni
að byrja feril sinn í ríki listarinnar,« hugsaði
Schneider háskólakennari á sömu stund, og
gekk út úr kirkjugarðinum um hliðið and-
spænis. Hann hafði einnig numið staðar í
kirkjugarðinum meðan jarðarförin fór fram.
»Við íhugum málið nánar á morgun,« bætti
hann við.
Daginn eftir var 1. júní.
í heimkynni sínu sat Gerða einmana. Hún
var eigi að vinnu, en sat við opinn gluggann,
studdi hönd undir kinn og starði út í bláinn.
Preytu og deyfðarblær var yfir öllu látbragðj
hinnar ungu meyjar. Pað var mánudagur og
Gérða, sem venjulega var íðjusöm, hafði eigi
sest að vinnu, en sat sokkin niður í sorgar-
hugsanir.
Marrið í hurðinni, sem var opnuð, kom
henni til að líta við. Karl var þar kominn.
Gerða rjetti honum þegjandi hendina. Hann
var eigi eins fölur og jafn fráneygur sem fyr.
»Jeg kem til að kveðja yður um eins eða
tveggja ára skeið,« sagði hann og þrýsti hönd
hennar. »Að tveim dögum liðnum fer jeg
til ítalfu.«
»Pjer yfírgefið mig þá einnig,« hvíslaði
Gerða. »Jæja, jeg verð þá ein, ein í sorg
minni, ein í söknuði mínum, ein í þessum
skelfilega tómleik, sem gerir mjer lífið óbæri-
legt.«
»Er það rjett að hugsa þannig?« sagði Karl.
»Við eigum ekki að sökkva oss svo djúpt nið-
ur í sorgina, að við gleymum gildi lífsins.*
»Er það mjer nokkurs virði, sem er ein-
stæðingur og á engan, sem jeg ann? Meðan
mamma lifði, var jeg hennar eina yndi. Pá
er jeg hvíldi mig frá vinnunni, mætti jeg hinu
ástríka augnaráði hennar, og það voru mjer
næg laun alls erfiðis og andstreymis. En fyrir
hvern á jeg nú að starfa? Hver tekur þátt í
13